செம்மிக் கெடா

      அப்போவ் இன்னும் எவ்ளோ தூரம் போவோனும், குட்டிமணி மிதிவண்டியின் பெரிய அகண்ட பின் இருக்கையில் அமர்ந்தவாறே காலாட்டிக் கொண்டு ராசுப்பையனைக் கேட்டாள். அது இன்னம் ஆறேழு மைலு போவோனும், என்று கூற. இன்னுமா… அதுக்கு எத்தன நேரம் ஆவும் என்று பதிலுக்கு கேட்டாள் குட்டிமணி. இன்னும் அரமணி நேரத்துக்கு மேல ஆவும் என்றான் ராசுப்பையன்.

    யம்மாடி அவ்ளோ நேரமா என்று மிதிவண்டியை ஆட்டிக் கொண்டே வந்தாள். இதா மணி ஏன் ஆட்டிக்கிட்டே வரவ. கம்முனு ஒக்காந்து வர மாட்ட என்று அதட்டினான் ராசுப்பையன். ப்போவ் நீ மொதல்ல கல்லு மேலயே வண்டிய வுடாத வலிக்கிது என்றாள் குட்டிமணி. சொன்னா கேக்கறியா நா யாவாரத்துக்கு போற பக்கம் நீ இப்பிடி ஒட்டிகிட்டு வந்தியனா எப்பிடி பொழப்ப பாக்கறது, என்றவனை சிறிதும் சட்டை செய்யாமல் மீண்டும் மீண்டும் மிதிவண்டியை ஆட்டிக்கொண்டே, ப்போவ் முள்ளாம்பரப்பு சினிமா கொட்டாய்ல பிரபு படம் சின்னதம்பி ஓடுதாம். கூட்டீட்டு போப்பா என்றாள் குட்டிமணி. போவலாம் போவலாம் நீ ஆட்டாத வா என்றபடியே மிதிவண்டியை மிதித்தான் ராசுப்பையன்.

   அவ்வப்போது மகளை அதட்டினாலும் ராசுப்பையன் அவள் சேட்டையை ரசித்துக் கொண்டே மிதிவண்டியை அந்த மண் தடத்தில் ஓட்டிச் சென்றான். இருக்காதா, இவள் அவனுடைய ஒரே செல்ல மகள் இல்லையா? குட்டிமணி உள்ளூரில் உள்ள அரசு பள்ளியில் நான்காம் வகுப்பு படிக்கிறாள். அன்று சனிக்கிழமை. பள்ளி விடுமுறை, அதனால் ஆட்டு வியாபாரம் செய்யும் தனது தந்தையுடன் அடம்பிடித்து ஒட்டிக்கொண்டாள். பக்கத்து கிராமங்களில் ஆடுகளை வாங்கி வந்து வியாபாரம் செய்வது தான் ராசுப்பையனுக்கு தொழில்.

    ராசுப்பையனுக்கு பூலப்பாளையம் கிராமம் தான் சொந்த ஊர். கிராமத்திற்கு ஒதுக்குபுறம் ஒரு ஓட்டு வீடும் கொஞ்சம் காலி இடமும் உள்ளது. நாளை ஞாயிறு மாரப்பன் கறிக் கடைக்கு இரண்டு கிடாய் அறுப்புக்கு கேட்டிருந்தார்கள். கடந்த வாரம் தான் உள்ளூர் மாரியம்மன் பண்டிகை முடிந்திருந்தது. பக்கத்து தோட்டங்களில் தனக்கு தெரிந்து கிடாய்கள் இல்லாததால் இப்போது சின்னியம்பாளையம் பக்கம் தெரிந்தவர் தோட்டத்திற்கு போய் கொண்டிருக்கிறான் ராசுப்பையன். அது பூலப்பாளையத்தில் இருந்து எழு எட்டு மைல் இருக்கும்.

    அரை மணி நேர பயணத்தில் தோட்டத்திற்கு ஒரு வழியாக சென்று சேர்ந்தார்கள் ராசுபையனும் குட்டிமணியும். வீட்டருகே சென்றதும் கயித்துக் கட்டிலுக்கு அடியே படுத்திருந்த நாய் இவர்களை குறைத்தவாறே ஓடிவந்தது. கட்டிலில் படுத்திருந்த வெள்ளை சீலை பெரியம்மா காலைத் தொங்கப் போட்டு அமர்ந்து, ஆருப்பா என்று கேட்டார். நாய் ஓடி வந்ததும் குட்டிமணி ராசுபையனின் இடுப்பை இருக்கி பிடித்துக் கொண்டாள். குறைத்துக் கொண்டே வந்த நாயை ச்சூ போ போ நாந்தான் நாந்தான் என்று விரட்டியவாறே, நாந்தாங்க ஆட்டு யாவாரி ராசுங்க. கெடா இருக்குன்னாங்க அதான் அண்ணன பாக்க வந்தேங்க என்றான்.

அதற்குள் நாய் குறைக்கும் சத்தம் கேட்டு தோட்டத்துக்காரர் வீட்டில் இருந்து வெளியே வந்தார். ஏ ராசு ஆடு புடிக்க வந்தியா… உக்காரு என்றார். தின்னையில் அமர்ந்த ராசுபையனின் அருகில் குட்டிமணி நாயைப் பார்த்தவாறே ஒட்டிக் கொண்டு அமர்ந்தாள். ஏ பள்ளிக்கூடத்துக்கு போவுலயா? உக்கொப்பங்கூட யாவாரத்துக்கு வந்துட்ட என்றார் தோட்டத்துக்காரர். குட்டிமணி வெக்கப்பட்டு கொண்டே ராசுப்பையனைப் பார்த்தாள். என்ன படிக்கிற என்ற பெரியம்மாவின் கேள்விக்கு திரும்ப வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே ராசுபையனின் முகத்தைப் பார்த்தாள் குட்டிமணி. அட சொல்லு ஆத்தா கேக்கறாங்கல்ல என்றான் ராசுப்பையன். மெல்ல திரும்பி நாலாவது படிக்கறனுங்க என்றாள் குட்டிமணி.

    தோட்டக்காரரைப் பார்த்து ராசுபையன், அண்ணா ரெண்டு கெடா வேணுங்ணா என்றான். அதற்கு தோட்டக்காரர், ராசு நம்மகிட்ட ஒன்னு தான இருக்குது என்றார். அப்டிங்ளா ரெண்டு வேணுமே இல்லீங்ளா என்றான் ராசுபையன். இல்லியேப்பா, மீதியெல்லாம் இன்னும் நாளாவுமே என்றார். சிறிது யோசித்த ராசுபையன், சரிங்ணா பாக்லாங்லா என்றான். வயல்ல தான் கட்டீருக்குது வா பாக்கல்லம்னு எழுந்து நடந்தார். அவரைத் தொடர்ந்து சென்ற ராசுபையனின் பின்னாலேயே எழுந்து ஓடி கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள் குட்டிமணி.

    நெல் அறுத்த வயலில் மொழக்குச்சி அடித்து நீளமான கயிரில் ஆடுகளைக் கட்டி மேயவிட்டிருந்தார்கள். இந்த கெடா தான் குடுக்கறது என்று காட்டினார் தோட்டக்காரர். அண்ணா இன்னொரு கெடா இருக்குமாட்ட இருக்குது, அதயும் குடுங்ணா புடிச்சிக்கறேன் என்றான் ராசுப்பையன். ஏம்பா அதய குடுத்துபோட்டு அப்பறம் ஆட்டுக்கு கெடாய்க்கு எங்க போவேன், அது வேணும்பா இத மட்டும் புடிச்சிக்க என்றார் தோட்டக்காரர். வேறு வழியில்லாமல் அவர் காட்டிய கிடாய்க்கு விலை பேசிக்கொண்டிருந்தனர். குட்டிமணி விலை பேசிக்கொண்டிருந்த கிடாயின் அருகில் போய் நின்றாள்.

    அந்த கிடாய்க்கு ஒன்னரை வயது இருக்கும். உடல் முழுதும் மொசு மொசுன்னு செம்மி நிறம். நான்கு கால்களிலும் முட்டிக்கு கீழே வெள்ளை நிறம். இரண்டு கண்களைச் சுற்றி வெள்ளை நிறம். நடு நெற்றியில் விரல் ரேகை அளவுக்கு பொட்டு வைத்தது போல வெள்ளை. பார்க்கவே குட்டிமணிக்கு அவ்வளவு அழகாகத் தெரிந்தது. முன்னங்கால்களைத் தூக்கி குட்டிமணியை முட்டுவது போல் வந்தது. குட்டிமணி கைகளால் தடுக்க, மீண்டும் இரண்டடி பின்னோக்கி சென்று மெல்ல வந்து முன் கால்களைத் தூக்கி முட்டுவது போல் மீண்டும் மீண்டும் விளையாடியது.

           விலை பேசிக் கொண்டிருந்த வயலுக்கு மெதுவாய் வந்த அந்த தோட்டத்து பெரிய மனுசி, ராசு ஒரு பிருவ இருக்குது அதயும் கையோட புடிச்சிக்க, செனை புடிக்க மாண்டேங்குது என்றார். ஆத்தா செனை புடிக்காத ஆட்ட கொண்டு போயி நா என்னங்க பண்றது என்றான் ராசுப்பையன். அட அறுப்புக்கு வித்துபுடு, என்ன பன்றதுன்னு கேக்கற என்றார் பெரியம்மா. இல்லீங்காத்தா பிருவ போவாதுங்லே என்க. தோட்டக்காரர், ராசு அத வெச்சிருக்க முடியாது. அப்பறம் ஆடு முத்திப் போச்சுனா விக்க முடியாது. முன்ன பின்ன ஒரு வெலைய போட்டு அனுசரிச்சி வாங்கிக்க. நான் உனக்கு இன்னோரு கெடா இப்பவே ஏற்பாடு செஞ்சி தாரேன் என்றார்.

    ராசுப்பையன் அரமனசா எதுன்னு காட்டுங்ணா பாக்கறேன் என்றான். தா இது தான் ராசு, நல்லா  தின்னுபோட்டு எப்பிடி கொழு கொழுன்னு இருக்குது பாரு. நல்லா திருட்டு தீனி தின்னு எப்பிடி வயிரு பொட்டுக் கூடையாட்டம் இருக்குது பாரு. நல்ல கொழுப்புக் கறியா இருக்கும் பொட்டாட்டம் வாங்கிக்குவாங்க என்றார் பெரியம்மா. அவர்கள் காட்டிய வெள்ளாட்டை பார்த்தான் ராசுப்பையன். ஒரு கொம்பு நேராகவும் ஒரு கொம்பு வளைந்தும் இருந்த வெள்ளாட்டின் பின்பக்க முதுகெலும்பை ஒற்றைக் கையால் பிடித்து தூக்கிப் பார்த்தான் ராசுப்பையன். ஆத்தா ஆடு நல்லாத்தான் இருக்கு இல்லைங்கிலங்க, ஆனா நம்மூர்ல பிருவ கறி போடமாட்டங்கலே. விக்கிலீனா என்னங்க பண்ணுட்டும். இன்னோரு தடவ கெடய்க்கு உட்டுப் பாருங்களேன் என்றான்.

    இல்ல ராசு இதோட சேந்த குட்டி ரெண்டு ஈத்து போட்டுறுச்சி. இந்த கெரெகம் இப்பிடியே தின்னுபோட்டு தின்னுபோட்டு தெண்டத்துக்கு இருக்குது. இது ஆவாது தள்ளிவுட்டுரு என்றார் தோட்டத்துக்காரர். ராசுப்பையனுக்கு மனசே ஒப்பவில்லை. தயங்கி தயங்கி ஆனவரைக்கும் மறுத்துப் பார்த்தான். இல்லயினா வுடு ராசு, ரெண்டும் இருக்குட்டும், நாங்க வேற யாவாரிக்கு குடுத்துக்கறம் என்றாள் பெரியம்மா.

    குட்டிமணி செம்மி கிடாவை நீவி விட்டுக் கொண்டிருந்தாள். செம்மிக் கிடாயும் குட்டிமணியை உரசுவதும், அவள் பாவாடை நாடாவை மெல்லுவதும் இழுப்பதுமாக அவளிடம் விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. தோட்டத்துக்காரர் ராசு இங்க வா என்று அழைத்து பக்கத்து தோட்டத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார். குட்டிமணியை ராசுப்பையன் கண்ணு நீ இங்கயே இரு வரேன்னு சொல்லிவிட்டு தோட்டத்துக்காரருடன் சென்றார். குட்டிமணி மறுப்பேதும் சொல்லாமல் செம்மிக் கிடாயுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள். பக்கத்து தோட்டத்திற்கு அழைத்துச் சென்ற தோட்டத்துக்காரர், அவர்களிடம் ராசுக்கு ஒரு கெடா வேணுமாம் கெடா குடுக்கறாப்ல இருக்குதா எனக் கேட்க. ரெண்டு இருக்குது வெல படிஞ்சா புடிச்சுக்க சொல்லுங்க என்றார்.

    ராசுப்பையன் எனக்கு ஒரு கெடா போதுங்க. மறுக்கா அடுதத சனிக்கெழமக்குள்ள இன்னொன்ன புடிச்சிக்கிறேங்க என்றான். இல்லப்பா புடிச்சா ரெண்டையும் இப்பவே புடிச்சிக்க எனக்கு செலவு கெடக்கு என்றார். ரெண்டு வெள்ளாட்டுக் கிடாயும் நல்லா கொழு கொழுன்னு இருந்தது. கிடாய்களைப் பார்த்ததும் ராசுப்பையனுக்கு விட மனசு வரல. ஒரு வழியா விலை பேசி முடித்துவிட்டான். முதலில் செம்மிக் கிடாவையும் கோணக்கொம்பு பிருவை ஆட்டையும் அவர்களின் தாம்புக் கயிரை தும்புடன் அவிழ்த்து தான் வைத்திருந்த மாற்றுக் கயிரைக் கட்டி மிதிவண்டியில் கட்டிக்கொண்டு, மிதிவண்டியின் முன்பக்க கம்மியில் குட்டிமணியை அமரவைத்து கிளம்பினான். ராசுப்பையன் தோட்டத்துக்காரரைப் பார்த்து, அண்ணா இது ரெண்டையும் வூட்ல கட்டீட்டு புள்ளைய வுட்டுப்போட்டு ரூவாய எடுத்துட்டு வாரேன் என்றவாரே மிதிவண்டியை உளட்டிக்கொண்டே கிளம்பினான்.

    ராசுப்பையன் ரெண்டு ஆடுகளை சாதாரணமாக மிதிவண்டியில் கட்டிக்கொண்டு ஓட்டுவான். அவனுக்கு இது ஒன்றும் புதிதல்ல. குட்டிமணிக்கு தான் முன் கம்பியில் உட்கார்ந்து வருவது சிரமமாய் இருந்தது. மிதிவண்டியில் கட்டியதில் இருந்து இரண்டு ஆடுகளும் பே பே என கத்திக் கொண்டே வந்தது. குட்டிமணிக்கு பாவமாய் இருந்தது. யப்போவ் செம்மி கெடா அழகா இருக்கில்ல என்றாள். ம் என்றான் ராசுப்பையன். செம்மி கெடாவ நாமலே வெச்சிக்கிலாமா என்றாள் குட்டிமணி. மீண்டும் ம் என்றான் ராசுப்பையன். ராசுப்பையனுக்கு நினைப்பெல்லாம் எப்படி இந்த கோணக்கொம்பு வெள்ளாட்ட விற்பது என்பதிலேயே தவித்தது. குட்டிமணிக்கு செம்மிக் கிடாவை அப்பா நம்மை வைத்துக்கொள்ளச் சொல்லி விட்டார் என்ற மகிழ்ச்சி. இடையிடையே செம்மிக் கிடாவை எட்டிப் பார்ப்பதும் கையை நீட்டி தடவிக் கொடுப்பதுமாக வந்தாள்.

    வேர்த்து விறுவிறுத்து ஒரு வழியாக பூலப்பாளையம் வந்து சேர்ந்தார்கள். வீட்டு வாசல் வந்ததும் குட்டிமணி இறங்கிக் கொண்டாள். ராசுப்பையன் மிதிவண்டியின் பின் பகுதியைத் தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டே உள்ளே தள்ளி வந்தான். உள்ளே வந்ததும் மிதிவண்டியை தூக்கி நிறுத்திவிட்டு ஆடுகளை கட்டியிருந்த கயிற்றை அவிழ்த்தான். இரண்டு ஆடுகளும் கால்கள் கட்டப்பட்டிருந்தன. ராசுப்பையன் கோணக் கொம்பு ஆட்டின் கால் கட்டினை அவிழ்த்ததும் ஒரு துள்ளு துள்ளியது. ராசுப்பையன் சுதாரிப்பதற்க்குள் மிதிவண்டி எதிர்புறமாக சாய, கோணக் கொம்பு ஆட்டை மட்டும் தான் தாங்கிப் பிடிக்க முடிந்தது. பாவம் செம்மிக் கிடாய் மிதிவண்டியுடன் தொப்பென கீழே இருந்த கறுங்கல் மீது விழுந்து பே வென கதறியது. மிதிவண்டி விழுந்த சத்தம் கேட்டு வெளியே ஓடிவந்த ராசுப்பையனின் மனைவி சாந்தா என்னாச்சிங்க என்று கேட்டுக் கொண்டே மிதிவண்டியை தூக்கி நிறுத்தினாள். ராசுப்பையன் கோணக் கொம்பு ஆட்டின் கயிற்றை சாந்தாவிடம் கொடுத்துவிட்டு செம்மிக் கிடாயின் கால் கட்டினை அவிழ்த்தான். துள்ளி எழுத்த செம்மிக் கிடா ஒரு பக்க முன் காலை ஊன்ற முடியாமல் நொண்டியது. ராசுப்பையன் செம்மிக் கிடாயின் சப்பை முதல் கால் வரை நீவிவிட்டுப் பார்த்தான். நீவும் பொழுது செம்மிக் கிடாய் வலியால் கத்தியது. நெற்றியை சுருக்கிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த குட்டிமணி, யேம்பா என்னாச்சி என இரண்டு முறை கேட்டும் ராசுப்பையன் பதிலேதும் சொல்லவில்லை. சாந்தா ஏங்க. என்னங்க என கேட்க, ஒன்னுமில்லை ரெண்டையும் பட்டிக்குள்ள வுட்டு தீனியும் தண்ணியும் வெய்யி என கூறிவிட்டு வீட்டுக்குள் சென்றான்.

    வியாபாரத்திற்கு வாங்கி வரும் ஆடுகளை வீட்டை ஒட்டியே இருக்கும் தன்னுடைய ஓலைக் கொட்டாய் வேய்ந்த பட்டியில் தான் அடைத்து வைத்திருப்பார்கள். வீட்டுக்குள் இருந்து கையில் பணத்துடன் வெளியே வந்த ராசுப்பையன், சாந்தா இன்னம் ரெண்டு உருப்படி பேசியிருக்கேன். போயி ரூவாய குடுத்துபுட்டு அதையும் புடிச்சிக்கிட்டு வந்தர்றேன் என்று கூறிவிட்டு அவள் பதிலுக்கு காத்திராமல் இரண்டு மாற்றுக் கயிரையும் கட்டும் கயிரையும் மிதிவண்டியின் பின்னால் கட்டிக்கொண்டு கிளம்பினான். குட்டிமணியோ பட்டிக்குள் சென்று செம்மிக் கிடாவை கை நீட்டி தடவச் சென்றாள். புது இடம் என்பதால் அவளிடம் வராமல் மிரண்டபடி நொண்டிக் கொண்டே ஓடியது. கோணக் கொம்பியோ எதையும் சட்டை செய்யாமல் கயிற்றில் தொங்கவிட்டிருந்த சோளத்தட்டை மறுக் மறுக்கென்று தாண்டுகால் போட்டு திண்கத் தொடங்கியது.

    மாலை ஐந்து மணிக்கு மாரப்பன் டிவிஎஸ் 50 மொப்பட்டில் ராசுப்பையன் வீட்டு வாசலில் வந்து நின்றார். வண்டி சத்தம் கேட்டு வெளியே வந்த ராசுப்பையன் வாண்ணா என்றான். ஏ ராசு கெடாய புடிச்சாந்திட்டியா என்றவாறே உள்ளே வந்தார். காலைலயே புடிச்சாந்துட்டேன் வாங்க என்று பட்டிக்கு கூட்டிச் சென்றான். நாலு உருப்புடி இருக்குது நமக்கு அப்பறம் வேற ஆருக்கு என்றார் மாரப்பன். உங்குளுக்கு தான் புடிச்சாந்தேன், எல்லாத்தையும் நீங்களே புடிச்சிக்குங்க என்றான் ராசுப்பையன். ஏம்பா இப்பதான் நோம்பி முடிஞ்சிது நாலு குட்டியெல்லாம் இழுக்காது, ரெண்டு குட்டி போதும் என்றார் மாரப்பன். சேரிங்ணா இதா இந்த செம்மிக் கெடாவையும் இந்த பிருவையையும் புடிச்சிக்குங்க என்றான் ராசுப்பையன். ராசு நா என்னிக்கி பிருவ குட்டி அறுத்தேன். நீ இருக்கற பாரு, எனக்கு ரெண்டு கெடாய மட்டும் வெலய முடிச்சு வுடு என்றார் மாரப்பன். இல்லீங்ணா பிருவ சென புடிக்கலியாம், வாங்கியாந்துட்டேன். ஆடும் நல்லாதான் இருக்குது வெடியக்காலைல அறுத்துட்டுருங்க கறி நல்லாருக்கும்ணா என்றான். நம்மூருக்கு அதெல்லாம் செரிபட்டு வராது. நீ வெளயாடாத, அப்பறம் நம்ம பேரு கெட்டு போயிரும். நீ கெடாய்க்கு மட்டும் வெல சொல்லிக் குடு என்றார் மாரப்பன்.

       ண்ணா என்னங்ணா உங்கள நம்பித்தான் தெகிரியமா புடிச்சிட்டு வந்தேன் இப்பிடி சொல்றீங்க என்க. ஏ ராசு டவுனுக்கு செரிவரும். இங்கல்லாம் செரிவராது நீ வேற ஆருக்காவுது குடுத்துடு, நமக்கு வேண்டாம் என்று கராராக சொல்லிவிட்டார் மாரப்பன். ராசுப்பையனுக்கு அதற்கு மேல் என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. செரிங்ணா இந்த செம்மிக் கெடாவையும் அந்த வெள்ள கெடாவையும் புடிச்சிக்குங்க என ஆடுகளைக் காட்டினான் ராசுப்பையன். ஏ ராசு அதென்ன அந்த கெடா மொண்டுது என செம்மிக் கிடாவைக் காட்டிக் கேட்டார் மாரப்பன். ஒன்னுமில்லைங்ணா வண்டியில இருந்து கீழ குதிச்சதுல காலு சுழிக்கிகிச்சாட்டருக்குது என்றான் ராசுப்பையன். ஏம்பா கால இப்பிடி மொண்டுது. அடிபட்ட மாரி தெரியிது. நீ என்னமோ சுழிக்கிக்கிச்சுங்கற. நீ அந்த ரெண்டு வெள்ள கெடாய்க்கு வெலயச் சொல்லு நா காலைல அஞ்சு மணிக்கு வந்து புடிச்சிக்கறேன் என்று சொல்ல, ராசு பையனுக்கு கறுக்குனு ஆகிப்போச்சு. நோம்பிக்கி ஆடுங்க வித்த லாபக் காசு பூரா இப்பிடி மாட்டிகிச்சே என சரியான எரிச்சல் ராசுப்பையனுக்கு. மாரப்பனோ தொடர்ச்சியா வியாபாரம் கொடுப்பவர். அவரிடம் சங்கடம் பண்ணிக்கொள்ள ராசுப்பையனுக்கு விருப்பம் இல்லை. சரி இதுக இரண்டையும் வேற யாருக்காவது வித்துக்கலாம் என்று முடிவு செய்தவனாக மற்ற இரண்டு வெள்ளைக் கிடாக்களுக்கு விலை பேசி முடித்துக் கொண்டான்.

      எப்பொழுதும் விற்பனைக்கு வரும் ஆடுகள் பட்டியில் சில நாட்கள் இருக்கும். பிறகு விற்பனையாகிவிடும். இந்த வாரம் முழுவதும் ஆடுகள் பட்டிக்கு வருவதும் போவதுமாக இருக்க, ராசுப்பையனுக்கு மட்டும் மனதில் குறை இருந்து கொண்டே இருக்கிறது. காரணம் நொண்டிக் கொண்டிருக்கும் செம்மிக் கிடாயும் கோணக் கொம்பு பிருவையும் தான். நோம்பிக்கு கிடாய்கள் விற்ற வருமாணத்திற்கு மீறி பணம் இந்த இரண்டு ஆடுகளிலும் முடங்கி விட்டது. அவனும் ஆனவரை பலரிடம் விற்க முயன்றும் முடியவில்லை. செம்மிக் கிடாயின் கால் சரியாகிவிட்டால் போதும் அதை விற்றுவிடலாம். ஆனால் இந்த கோணக் கொம்பு பிருவையைத் தான் எப்படி விற்பது என்பது அவனுக்கு பெரிய தலை பாரமாகவே இருக்கிறது. செனை பிடிப்பது போலவும் தெரியவில்லை. அப்படியும் ஒரு முறை கறிக்கடைக்கு கெஞ்சிக் கட்டாயப்படுத்தி அறுப்புக்கு கோணக் கொம்பு பிருவையை விட்டுவிட்டு வந்தான். அன்று மாலையே திரும்பக் கொண்டு வந்து ஆகாது என விட்டுவிட்டார்கள். தினமும் அவைகளைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அவனுக்கு எரிச்சல் எரிச்சலாய் வந்தது.

        அதைப் பற்றியெல்லாம் குட்டிமணிக்கு கவலையில்லை. தினமும் பள்ளி விட்டு வந்ததும் செம்மிக் கிடாய்க்கு சோளத்தட்டை கையால் ஊட்டி விடுவதும் அதற்கு தண்ணீர் வைப்பதும் என்று எப்பொழுதும் செம்மிக் கிடாயுடனேயே அதிக நேரத்தை கழிப்பாள். காலையில் பள்ளிக்குச் செல்லும் போதும் கூட செம்மிக் கிடாயை பார்த்து நீவி விட்டுத்தான் செல்வாள். செம்மிக் கிடாயும் அவள் தலையைக் கண்டால் போதும் பே பே என்று கத்திக் கூப்பிடும். அவளுக்கு பொழுதுபோக்கே செம்மிக் கிடாயுடன் பேசுவது விளையாடுவது என ஆகிப் போனது. சில நாட்களில் கால் சரியாவதற்காக தினந்தோரும் மாலையில் தனியாகவே செம்மிக் கிடாயை நடக்கவைத்து ஒரு மணி நேரம் மேய்ச்சலுக்கு கூட்டி செல்வாள். மெல்ல மெல்ல செம்மிக் கிடாயின் கால் சரியாகிக்கொண்டு வந்தது. கிட்டத்தட்ட இருவருக்கும் இடையே நல்ல உறவு உருவாகி வந்தது. கோணக் கொம்பு பிருவையை பெரிதாய் யாரும் கண்டுகொள்வது இல்லை. ஆனால் கோணைக் கொம்பு பிருவை எப்படியும் தன் வயிற்றை நிறப்பிக் கொள்ளும். புதிது புதிதாய் வரும் கிடாய்களைக் கூட கிட்ட அண்ட விடுவதில்லை. அதற்கு நன்றாய் தின்பது தண்ணீர் குடிப்பது, அது தான் வேலை.

        கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதம் ஆகிவிட்டது. தற்பொழுது செம்மிக் கிடாயின் கால் நன்கு குணமாகிவிட்டது. அன்று காலை குட்டிமணி தூங்கி விழித்து வெளியே வந்தாள். ராசுப்பையனும் வசந்தாவும் ஒரு நடுத்தர வயது பெண்மணியிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். வசந்தாவின் கையில் கோணக் கொம்பு பிருவையை கயிற்றுடன் பிடித்துக் கொண்டிருந்தாள். ராசுப்பையன் அந்த ஆட்டை சினை ஆடு என்று பொய் சொல்லி பேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தான். அந்தப் பெண்மணி முன்பணத்தை மட்டும் கையில் கொடுத்துவிட்டு மீதியை இரண்டொரு நாளில் தருவதாக கூறினாள். மொத்த ரூபாயையும் இப்பொழுதே தரவேண்டும் என்று கராராக பேசுவது போல் நடித்தான். உள் மனதில் எப்படியாவது இந்த ஆட்டை விற்றால் போதும் என்று இருந்தது. சாந்தாவும் இரண்டு பேருக்கும் நடுநிலையாய் பேசுவது போல் பேசி அந்த பெண்ணுக்கு இரண்டு நாள் அவகாசம் வாங்கிக் கொடுத்தாள். அந்தப் பெண் கோணக் கொம்பு பிருவையை ஓட்டிச் சென்றதும் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு பெருமூச்சு விட்டனர். இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த குட்டிமணிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவள் அவளுடைய செம்மிக் கிடாயைக் கொஞ்ச சென்றுவிட்டாள். கொணக் கொம்பு பிருவை போனதில் அவளுக்கும் மகிழ்ச்சியே. அவளுக்கு அதைக் கண்டாலே பிடிக்காது.

        இந்த வாரம் வியாபாரத்திற்கு கிடாய்கள் அதிக அளவில் கிடைக்கவில்லை ராசுப்பையனுக்கு. கிடைத்த கிடாய்களை மிதிவண்டியில் கட்டிவந்து பட்டியில் அடைத்துக் கொண்டிருந்தான். இவைகளை வழக்கமாக தன்னிடம் வாங்கும் கறிகடைகாரர்களுக்கு பிரித்து கொடுக்க வேண்டும். பொதுவாக சனிக்கிழமை மாலையே இருக்கும் கிடாய்களை பிரித்துக் கொடுத்து விடுவான். இந்த வாரம் சனிக்கிழமை மாலை திருப்பூருக்கு சொந்த விசயமாக செல்லவேண்டியிருந்தாதால் அன்று காலையில் இருந்து இன்னாருக்கு எந்தெந்த கிடாய்களென்று பிரித்து அனுப்பிக் கொண்டிருந்தான் ராசுப்பையன். மதியம் நேரமாகவே மனைவி சாந்தாவிடம் மீதி இருக்கும் ஆடுகள் யார் யார்க்கென்று கூறிவிட்டு கிளம்பிவிட்டான்.

        குட்டிமணி சனிக்கிழமை என்பதால் மதியமே பள்ளி முடிந்து புத்தகப் பையை தோளில் போட்டுக் கொண்டு சாலையில் நடந்து வீட்டுக்கு வந்துகொண்டிருந்தாள். எதிரில் டிவிஎஸ்-50யில் ஆட்டை வைத்துக் கொண்டு இருவர் வருவதைப் பார்த்தாள். வண்டியின் பின்னால் ஆட்டை மடியில் வைத்திருப்பவர் ஆட்டின் இரண்டு பக்க கால்களையும் இரண்டு கைகளால் இருக்கி பிடித்துக் கொண்டிருந்தார். வண்டி அவள் அருகில் வர வர ஆடு கத்தும் சத்தத்திற்கு திரும்பிப் பார்த்தாள். அது அவள் செம்மிக் கிடாய் போலவே தெரியவும் ஒரு நிமிடம் நின்றவளுக்கு அதிர்ச்சி. ஆம் அது அவளுடைய செம்மிக் கிடாய் தான். இவள் பார்த்த கணமே அதுவும் இவளைப் பார்த்துவிட்டது. குட்டிமணியைப் பார்த்ததும் செம்மிக் கிடாய் பிடித்திருந்தவர் நிலை குலையும் அளவுக்கு துள்ளியபடி அடி வயிற்றில் இருந்து பே பே என சத்தமாக அலரியது. மடியில் வைத்துப் பிடித்திருந்தவர் தன் மொத்த வழுவையும் ஆட்டின் மீது செலுத்தி அழுத்திப் பிடிக்க வண்டி அவளைக் கடந்து போனது.

        சில வினாடிகள் குட்டிமணிக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. செம்மிக் கிடாய் தலையை இவள் பக்கம் நீட்டி கத்தியபடியே முக்கு திரும்பியது. குட்டிமணி ம்மா…. என கத்தி அழுதபடியே வீட்டை நோக்கி ஓடினாள். வீட்டு வாசலில் நின்றிருந்த சாந்தா, குட்டிமணி அழுதபடி ஓடிவரவும் பதறியபடி அவளை நோக்கி சென்றாள். ஏஞ்சாமி என்று கேட்டபடி அருகில் வந்த சாந்தாவை சட்டை செய்யாதவளாய் பட்டியை நோக்கி ஓடினாள். ஆம் அவள் நினைத்தது போலவே செம்மிக் கிடாயைத் தான் தூக்கிச் சென்றனர். பட்டியில் செம்மிக் கிடாய் இல்லை. குட்டிமணி பள்ளிப் புத்தகப் பையை வீசி எறிந்து விட்டு கீழே படுத்து கத்தி அழுது புரண்டாள். சாந்தாவுக்கு புரிந்துவிட்டது. அதற்காகத் தான் குட்டிமணி பள்ளியை விட்டு வருவதற்குள் அவசர அவசரமாக செம்மிக் கிடாயைக் கொடுத்துவிட்டாள்.

    சாந்தாவும் ஆனவரை குட்டிமணியைச் சமாதானம் செய்து பார்த்தாள். குட்டிமணியின் அழுகை ஓயவே இல்லை. சாந்தாவும் வியாபாரம் பேசும் போதே ராசுப்பையனிடம் சொல்லிப் பார்த்தாள். ராசுப்பையன் தான் கோபமாக, அவ தான் ஏதோ வெளயாட்டுக்கு கேக்கறான்னா, உனக்கும் என்ன கூரு கெட்டுப் போச்சா. காசு மொடங்கிப் போச்சே இத எப்படா வித்து காசாக்குவோம்னு ஒரு மாசமா அல்லாடிகிட்டு இருக்கேன். வெளயாட்டு பண்ணீட்டு இருக்கீங்களா என்று சத்தம் போட்டுவிட்டு இவர்கள் வந்தால் கொடுக்கச் சொல்லிவிட்டு தான் ஊருக்கு போனான். குட்டிமணி எந்த சமாதானத்தையும் கேட்பதாய் இல்லை. நினைத்து நினைத்து அழுது கொண்டே இருந்தாள். இரவு எவ்வளவு கெஞ்சியும் குட்டிமணி ஒரு வாய் கூட சாப்பிடவில்லை. தரையில் படுத்தவள், தேம்பித் தேம்பி அழுதபடியே தூங்கிப் போனாள். நன்றாக தூங்கிய குட்டிமணியை தூக்கி கயிற்றுக் கட்டிலில் படுக்க வைத்தாள் சாந்தா.

    விடியற்காலை முதல் பஸ்ஸில் வந்து இறங்கிய ராசுப்பையன் வீட்டை அடைந்தான். வாசலில் பெருக்கிக் கொண்டிருந்த சாந்தா ராசுப்பையனைப் பார்த்ததும், உங்க புள்ள என்ன பண்ணா தெரிய்ங்லா னு ஆரம்பித்து அனைத்தையும் கூறினாள். செரி வுடு அதுக்கென்ன பண்றது, கோளாறா சொல்லிக்கலாம் என்று கூறிக்கொண்டே விட்டுக்குள் நுழைந்தான். கட்டிலில் படுத்திருந்த குட்டிமணி முனகிக் கொண்டிருந்தாள். அருகில் சென்ற ராசுப்பையன் குட்டிமணியை தொட்டுப் பார்க்க, உடல் அனலாய் கொதித்தது. மணி மணி என்று ராசுப்பையன் குட்டிமணியை எழுப்ப, அவளோ முனகியபடியே நடுக்கினாள். ராசுப்பையன் சாந்தாவை கூப்பிட்டு, லே சாந்தா ஒடியா. மணியப்பாரு காச்ச வந்து நடுங்கறா என்க. உள்ளே ஓடி வந்த சாந்தாவும் குட்டிமணியைத் தொட்டுப் பார்த்துவிட்டு. ஆமாங்க, இப்பிடி நெருப்பா கொதிக்கிது என்றாள்.

        ராசுப்பையன் மிதிவண்டியை வேக வேகமாக மிதித்தான். பின்னால் சாந்தா குட்டிமணியை கம்பிளி போர்த்தி மடியில் வைத்து உட்கார்ந்திருந்தாள். பூலப்பளையத்தில் இருந்து இரண்டு மைல் தொலைவில் ஒரு மருத்துவர் தோட்டம் உள்ளது. அவருக்கு ஈரோட்டில் மருத்துவமனையும் வீடும் உள்ளது. ஞாயிற்றுக்கிழமை மட்டும் தோட்டத்திற்கு வந்துவிடுவார். யாராவது அக்கம் பக்கத்தினர் உடல் நிலை சரியில்லாமல் வந்தால் மருத்துவம் பார்த்து மாத்திரை மருந்து கொடுப்பார். அவரைப் பார்க்கத்தான் குட்டிமணியை அழைத்துச் செல்கிறான் ராசுப்பையன். மருத்துவருக்கும் ராசுப்பையன் நல்ல அறிமுகம். மருத்துவரின் தோட்டத்திற்குச் சென்ற ராசுப்பையனை பார்த்த மருத்துவர், ஏ ராசு மவளுக்கென்ன? என விசாரித்தார். விவரத்தைச் சொன்னதும், அட ஊருக்கெல்லாம் ஆடு விக்கிற ராசு புள்ளைக்கி ஒரு ஆடு இல்லியா. வுடு உங்கொப்பன உனக்கு புதுசா ஒன்னு புடிச்சிச் தாறச் சொல்றேன் என்று குட்டிமணியிடம் சொன்னவர். ராசு என்ன சொல்ற என ராசுப்பையனைப் பார்த்து சிரித்தார்.

        காச்ச உண்டுனாத் தான் இருக்குது, இந்த மாத்தரைய மூனு நாலைக்கு ரெண்டு வேல குடு. அப்பறம் கஞ்சி வெச்சி குடுக்கச் சொல்லு. செரி ஆயிடும், செரி ஆவுலைனா ஈரோட்டுக்கு கூட்டீட்டு வா பாத்துக்கலாம்னு சொல்லி அனுப்பிச்சார் மருத்துவர். மீண்டும் மிதிவண்டியில் இருவரையும் ஏற்றிக் கொண்டு வீட்டை நோக்கி செலுத்தினான். குட்டிமணியின் முகத்தை அவனால் பார்க்க முடியவில்லை. சோர்ந்து முகமே சுண்டிப் போய் இருந்தது. ஏதோ யோசனையிலேயே வண்டியை வீட்டுக்கு ஓட்டியபடியே வந்து சேர்ந்தான். வீட்டில் இருவரையும் இறக்கி விட்டதும். சாந்தா புள்ளைக்கி கஞ்சி வெச்சி குடுத்துட்டு மாத்தரைய போடச் சொல்லு, தா வந்தர்றேன் என்று கூறிவிட்டு மிதிவண்டியை சாலையை நோக்கி செலுத்தினான். பின்பு ஒரு மணி நேரம் கழித்து வந்தவன் சாந்தாவைப் பார்த்து, மணி என்ன பண்றா என கேட்டான். ம் ஒரு நாலு வாய் தா கஞ்சி குடிச்சா. மாத்தரைய குடுத்து படுக்கவெச்சிருக்கேன் என்றவள். நீங்க யெங்க போனீங்க என கேட்டாள்.

        சிறிது நேரம் ஆட்டுப் பட்டியின் அருகில் நின்றவன். சாந்தாவைப் பார்த்து, பேட்டைக்கு கறிக்கடைக்காரன பாக்கத்தான் போனேன் என்றான். சாந்தா கண்களை அகல விரித்தபடி, செம்மிக் கெடாய புடிச்சார போனீங்களா? என்னாச்சி ஆட்ட அறுத்துபுட்டாங்களா என்றாள். ஆட்ட அறுக்கல ஆனா யாரோ கெழக்க ஏழூர் பண்ணையாயி கோயலுக்கு புதங்கெழம அறுக்கறதுக்கு புடிச்சிக்கிட்டு போயிட்டாங்கலாம். என்ன பண்றது வந்துட்டேன் என்றான் ராசுப்பையன். உள்ளே படுத்திருந்த குட்டிமணி தூங்கவில்லை. வெளியில் பேசிக்கொண்டிருந்தவற்றை கேட்டுக் கொண்டவள் மீண்டும் விசும்பி அழத் தொடங்கிவிட்டாள். ராசுப்பையனுக்கு ஒரு பக்கம் எரிச்சலும் இன்னொரு பக்கம் மகளை பார்த்து விசனமாயும் அன்றைய பொழுதைக் கழித்தான்.

        இரண்டு நாளாய் குட்டிமணி பள்ளிக்குப் போகவில்லை. வீட்டிலேயே ஓய்வில் இருந்தாள். அன்று மாலை வெளியில் சென்றிருந்த ராசுப்பையன் வீட்டு வாசலை அடைந்ததும் ஒரே அதிர்ச்சி. கோணக் கொம்பு பிருவையுடன் வாங்கிச் சென்ற பெண்மணியும் இருந்தாள். ராசுப்பையனைப் பார்த்ததும். ஏங்க உங்கள நம்பி ஆடு வாங்கீட்டு போனா, இப்பிடியா ஏமாத்துவீங்க என்று சத்தம் போட்டாள். ஏங்க என்னங்க ஏமாத்திப்புட்டாங்க என்றான் ராசுப்பையன். எனக்கு தெரியாதுன்னு நெனச்சீங்களா? இந்த ஆடு சென புடிக்காத ஆடாமா. இத சின்னியம்பாளையத்துல இருந்து கறிக்கு புடிச்சாந்துட்டு செனை ஆடுன்னு எந்தலைல கட்டிபுட்டீங்க. நல்லாருக்குது நாயம். எனக்கு எல்லாத்தையும் சின்னியம்பாளையத்து யாவாரி சொல்லிபுட்டான். நானும் மடியப் பாத்து ஏமாந்துட்டேன் பாறேன். மருவாதையா எம்பட காச குடுத்துபுடுங்க என்று ஆடினாள்.

        ஏம்மா உம்பட காசு தான வேணும், சத்தம் போடாத. இதா வரென் என்று கூறி வீட்டுக்குள் சென்று சட்டைப் பையில் இருந்து பணத்தை எடுத்தபடியே வந்தான். எண்ணிய பணத்தை அந்த பெண்மணியிடம் கொடுத்துவிட்டு, உம்பணத்த புடி. ஆட்ட வுட்டுப் போட்டு போ என்றான் கோபமாக. பணத்தை வாங்கிக்கொண்ட அந்த பெண்மணி, இந்த மாரி யாவாரமெல்லாம் பண்ணாத என்று திட்டியபடியே சென்றாள். இதையெல்லாம் வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த குட்டிமணியைப் பார்த்து சாந்தா, மணி இந்தா இந்த கெரகத்த பட்டில கொண்டு போயி தள்ளு என்று கயிற்றை நீட்டினாள். குட்டிமணி கயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டு கோணக் கொம்பு பிருவையை பட்டிக்கு ஓட்டிச் சென்றாள். போகும் குட்டிமணியைப் பார்த்து சாந்தா, ஆடு ஆடுன்னு காச்ச வந்து படுத்தியல்ல, இது வித்து தொலையற மாறி தெரியல இதெயே வெச்சிக்கோ என்றாள். வெடுக்கென்று கயிறை வீசிய குட்டிமணி, எனக்கொன்னும் இது வேண்டாம் எம்பட செம்மிக் கெடா தா வேணும்னு மூஞ்சிய இழுத்தபடி வர. அப்பிடியே சாத்துனன்னா பாரு. ஒழுங்கு மருவாதயா இன்னும் ஒரு வேல மாத்தரய ரவைக்கி முழுங்கிப் போட்டு காலைல பள்ளிக்கோடத்துக்கு ஓடிப்போயிரு என்று பல்லைக் கடித்தாள் சாந்தா. குட்டிமணி ராசுப்பையனைப் பார்க்க, அவனும் கோபத்துடன் குட்டிமணியைப் பார்த்தான். மீண்டும் அழுதபடியே குட்டிமணி உள்ளே சென்று கட்டிலில் படுத்துக் கொண்டாள்.

        அடுத்த நாள் புதன்கிழமைக் காலை தூங்கி எழுந்து கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியே வந்த குட்டிமணி பட்டியில் இருந்து கோணக் கொம்பி கத்தும் சத்தம் கேட்டு அருகில் சென்றாள். கோணக் கொம்பி மீண்டும் மீண்டும் குட்டிமணியைப் பார்த்து அடிவயிற்றில் இருந்து கத்தியபடியே முன்னும் பின்னும் காலை அகட்டியபடி இருந்தது. அதிகாலை வெயில் குட்டிமணியின் முகத்தில் அடிக்க, கண்களை சுருக்கியவாறு கோணக் கொம்பியை உற்றுப் பார்த்தாள். முக்கி முனகி பின் கால்களை அரைநிலையில் அமர்ந்த கோணக் கொம்பியின் பின்புறம் இருந்து இரத்தம் வடிய பனிக்குடத்துடன் இரண்டு குட்டி வெள்ளைக் கால்கள் வெளியே வந்தது. பட்டியின் படலை பிடித்தபடி நின்றிருந்த குட்டிமணியின் கண்கள் விரிந்தது. மெல்ல மெல்ல குட்டியின் தலைப்பகுதி வெளியே வர குட்டிமணியின் இரண்டுக் கண்களிலும் சூரியன் கண்ணீர் துளியில் தங்கி மின்னியது. அடுத்த சில வினாடிகளில் குட்டியின் முழு உடலும் பனிக்குடத்துடன் கீழே விழ, பனிக்குடம் நீர்ப்பை உடைப்பட்டு சிதற குட்டியின் முழு உடலும் தெரிந்தது. குட்டியின் உடல் முழுதும் செம்மி நிறம், நெற்றியில் வெள்ளைப் பொட்டு, கண்களைச் சுற்றி வெள்ளை நிறம், நான்கு கால்களும் முட்டிக்கு கீழ் வெள்ளை நிறம். கோணக் கொம்பி குட்டிமணியைப் பார்த்து முணகியவாறே குட்டியின் உடலை நக்கிக் கொடுத்தாள்.

        குட்டிமணி கண்களில் தேங்கிய இரு சூரியனையும் ஒற்றைக் கையால் துடைத்தெரிந்தாள்.

-ஆரன்

09.02.2022

Read More

​சிறை

 ​

படைப்பும் சிறையே, பனிக் குட

உடைப்பும் சிறையே!

ஒருவரில் ஒருவர் அடைவது சிறையே!

மனங்களில் ஒன்றி மறைவது சிறையே!

நிழல் நிகழ் தொலைத்து கனவினைச் சுவைக்கும்

நிலை சிறை சிறையே!

ஒளிதர தன்னை மெழுகென உணர்ந்து

கரைவது சிறையே!

நிறைநிலை கொண்டு, உறைநிலை எய்தி,

நினைவினில் வாழும் நிலை சுகச்சிறையே…

-ஆரன் 20.11.2021

Read More

கலங்கல்

 

முதலாளி இரவு கடையை அடைக்க நேரமாகி விட்டது. அவசர அவசரமாய் பணத்தை எடுத்து மேசை மேல் வைத்து வரிசைப் படுத்தி அடுக்கிக் கொண்டிருந்தார். பூட்டும் நேரத்திலும் ஒன்றிரண்டு வாடிக்கையாளர்கள் வரவும் போகவும் இருக்கவே, அவர்களிடம் பணத்தை வாங்குவதும் எண்ணி அடுக்குவதுமாய் இருந்தார். குமரேசன் மேலிருந்து கீழிழுக்கும் கதவை பாதி இழுத்த நிலையில் பூட்டுவதற்காக முதலாளியைப் பார்த்தவண்ணம் நின்றிருந்தான். முதலாளி கவனிக்காத நேரத்தில் இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாள் ஒன்று மட்டும் மின் விசிறி காற்றுக்கு பறந்து மேசையின் அடியில் சென்று விட்டது. குமரேசன் அதை கவனித்து விட்டான். முதலாளியிடம் கூற எத்தனித்தவனுக்கு வாய் வரை வந்த வார்த்தை வாய்க்கு வெளியே வரவில்லை. கடைசி வாடிக்கையாளரும் சென்றவுடன் பணத்தை பையில் வைத்துக் கொண்ட முதலாளி குமரேசனை பூட்டச் சொன்னார்.

குமரேசன் சொந்தமாய் சாக்கு பை வாங்கி விற்கும் சிறு தொழில் செய்து கொண்டிருந்தான். தொழிலில் வருவாய் பற்றாக்குறை ஏற்படவே, அந்த தொழில் சார்ந்த அறிமுகத்தில் மாரிமுத்துவின் தீவனக்கடையில் வேலைக்கு சேர்ந்து கொண்டான். பெரிய சம்பளம் இல்லாவிட்டாலும் அப்போதைய குடும்ப தேவைகளை நிறைவு செய்யுமளவுக்கு வருகிறது. மனைவி துண்டுக்கு முடி போடும் வேலையை வீட்டிலிருந்தே செய்து சிறிதளவு வருவாய் ஈட்டி வருகிறாள். இரண்டு மகன்களும் அரசு பள்ளியில் படிக்கிறார்கள். குமரேசனின் அம்மாவும் உடன் இருக்கிறார். மூன்று அறைகள் கொண்ட சின்ன ஓட்டு வீட்டில் குடியிருக்கிறான். குமரேசனுக்கு இரவு படுக்கையில் ஒரே சிந்தனை. மேசைக்கடியில் விழுந்தது ரூபாய் தாள் தானா இல்லை வேறு எதாவது வெற்றுத் தாளாய் இருக்குமா என்ற சிந்தனை. அது உண்மையில் ரூபாய் தாளாய் இருந்தால்? அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாயை எப்படி யாருக்கும் தெரியாமல் எடுப்பது. யாராவது பார்த்து விட்டால் என்ன செய்வது. பெரும்பாலும் முதலாளி கடையிலேயே தான் இருப்பார். அவர் இல்லாவிட்டாலும் தன்னுடன் வேலை பார்ப்பவன் இருப்பானே.

சரி எப்படியும் காலையில் அந்தப் பணத்தை எடுத்துவிடுவது என தீர்மானித்தான். அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாயில் முதலில் மளிகைக் கடைக்காரனுக்கு குடுக்க வேண்டிய அறுநூற்றி முப்பது ரூபாயைக் கொடுத்து அவன் ஏச்சுக்களையும் பேச்சுக்களையும் தவிர்த்துவிட வேண்டும். இன்னும் இரண்டு மூன்று நாளில் சம்பளம் வந்துவிடும். ஆனாலும் மளிகைக் கடைக்காரன் அது வரை பொறுக்கமாட்டான். கையிருப்பு இல்லை. பெரியவனுக்கு இரண்டு மூன்று ஜட்டியும், சின்னவனுக்கு செருப்பும் வாங்கிடலாம். அவளுக்கு இந்த இரண்டு நாளுக்கு கை செலவுக்கு கொஞ்சம் காசு குடுத்திடனும். கையில காசில்லாத நேரங்களில் அவள் பார்க்கும் பார்வை ஏளனமாய் தெரிகிறது. மிதிவண்டியை முழுதாய் பழுது பார்த்துவிட வேண்டும். இந்த வாரம் ஆட்டுக்கறி வாங்கிச் சாப்பிடனும். இப்படி அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாய்க்கு ஏகப்பட்ட மனக்கணக்குப் போட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

      காலையில் கால் மணி நேரம் முன்னதாகவே கடைக்கு வந்துவிட்டான் குமரேசன். அந்தக் கடையில் குமரேசனைத் தவிர மற்றுமோர் இளைஞனும் வேலை செய்கிறான். முதலாளி வந்ததும் சாவியை வாங்கி கடையைத் திறந்தான். முதலாளி கடையைக் கூட்டி சுத்தம் செய்யும் வரை வெளியில் நிற்பது வழக்கம். குமரேசன் உள்ளே சென்று மூலையில் இருக்கும் விளக்கமாறை எடுத்து கடைசியில் இருந்து முன் பக்கமாக கூட்டி வந்தான். முன் பக்கம் கல்லாபெட்டி அருகே வந்ததும் கவனமாக குனிந்தபடி கூட்டினான். யாரும் பக்கத்தில் இல்லை. ஆனாலும் கையை மேசைக்கடியில் நுழைத்து பணத்தை எடுக்க துணிச்சல் வரவில்லை. பணம் இருக்கும் இடத்தைத் தவிர மற்ற இடங்களுக்குள் விளக்கமாறை நுழைத்து பெருக்கினான். அங்கே தாள் இருப்பதை உறுதி செய்து கொண்டான்.

இருந்தாலும் அவனுக்கு அது ரூபாய் தாள் தானா என்னும் சந்தேகம் இருந்து கொண்டே இருந்தது. அன்று பகல் முழுதும் முதலாளி அந்த பணத்தை தேடுவாரா, கணக்குப் பார்த்து கண்டு பிடிப்பாரா என ஐயம் தோன்ற வேலை செய்தவாரே முதலாளியை கவனித்துக் கொண்டே இருந்தான். முதலாளியின் முகத்தில் பணம் காணாமல் போனதாகவோ, கணக்கு விடுபட்டு தேடுவதாகவோ ஒரு அறிகுறியுமில்லை. இன்று இரவு கிளம்புவதற்குள் எப்படியாவது அந்தப் பணத்தை மேசையின் அடியில் இருந்து எடுத்து விட வேண்டுமென தருணம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். கடை பரபரப்பாகவே இயங்கிக் கொண்டிருந்ததால். குமரேசனால் அந்த மேசையின் அருகில் கூட அன்று இரவு வரை நிற்க முடியவில்லை. இரவு வழக்கம் போல் பூட்டி சாவியை முதலாளி கையில் கொடுத்துவிட்டான். திரும்ப வீடு வரும் வரை குமரேசனுக்கு மேசைக்கடியில் இருக்கும் பணத்தின் மீதே சிந்தனை நிறம்பியிருந்தது.

அடுத்த நாளும் குமரேசன் கால் மணி நேரம் முன்னதாகவே கடைக்கு வந்து காத்திருந்தான். முதலாளி வந்ததும் சாவியை வாங்கி கடையைத் திறந்ததும், உடன் வேலை பார்க்கும் இளைஞன் உள்ளே சென்று கூட்டுவதற்கு விளக்கமாறை கையில் எடுத்தான். வேகமாக உள்ளே சென்ற குமரேசன் தானே கூட்டுவதாகக் கூறி விளக்கமாற்றை கேட்டான். நேத்து நீங்க கூட்டினீங்க இன்னைக்கு நான் தான் கூட்டனும் என்று சொன்னான் அந்த இளைஞன். ஆளுக்கு ஒரு நாள் மாறி மாறி கூட்டுவது வழக்கம். குமரேசன் விளக்கமாற்றை கையில் பிடித்துக் கொண்டு இந்த வாரம் நானே கூட்டறேன் அடுத்த வாரம் நீ கூட்டு என்று பிடிங்கிக் கொண்டான். அந்த இளைஞனுக்கு ஒன்னும் புரியவில்லை. குமரேசனையே உற்றுப் பார்த்தான். குமரேசன் கூட்ட ஆரம்பிக்கவே அந்த இளைஞன் கடைக்குள்ளேயே ஒதுங்கி நின்று கொண்டான். கல்லாபெட்டியிடம் கூட்டிக் கொண்டு வந்த குமரேசன் கீழே மண்டியிட்டு குனிந்து பார்த்தபடி கூட்டினான். அந்தத் தாள் அங்கேயே தான் இருந்தது. குனிந்தபடியே பின்னோக்கிப் பார்த்த குமரேசன் அந்த இளைஞன் தன் பின்னால் இருப்பதைக் கண்டதும். பணத்தை எடுக்கும் துணிச்சல் வரவில்லை. இத்தனைக்கும் அந்த இளைஞன் குமரேசனைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கவில்லை.

மதியம் உணவு இடைவேளை மாரிமுத்து சாப்பிட வீட்டுக்கு சென்று விட்டார். குமரேசனை அந்த இளைஞன் சாப்பிட அழைத்தான். வழக்கமாக இருவரும் ஒன்றாகத்தான் சாப்பிடுவர். குமரேசன் தனக்குப் பசியில்லை நீ சாப்பிடு என்று கூறி நாற்காலியில் அமர்ந்தபடியே இருந்தான். அந்த இளைஞன் தான் மட்டும் அமர்ந்து பொறுமையாக சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான். பசியும் பதட்டமும் குமரேசனுக்கு கால்கள் நிலைகொள்ள விடவில்லை. ஒன்றிரண்டு வாடிக்கையாளர்கள் வரப்போக இருக்க நேரம் கடந்து கொண்டிருந்தது. முதலாளி அதிகபட்சம் ஒரு மணி நேரத்தில் வந்து விடுவார். கடை இளைஞன் கையைக் கழுவ பாத்திரங்களுடன் வெளியே சென்றான். குமரேசன் ஒரு வாடிக்கையாளருக்கு தீவனத்தை அளந்து போட்டுக் கொண்டிருந்தான். வாடிக்கையாளர் தீவனத்தை வண்டியில் வைக்கச் சொல்ல. மூட்டையை எடுத்து வண்டியில் வைத்தவன் தூரத்தில் முதலாளி வருவதை கவனித்து விட்டான். இனி தாமதிக்க நேரமில்லை. வேகமாய் கடைக்குள் சென்றவன் படாரென மண்டியிட்டு கையை உள்ளே நுழைத்து அந்த தாளை எடுத்து கால் சட்டைக்குள் திணித்துக் கொண்டான்.

    குமரேசன் சாப்பிட உட்காரும் பொழுது மதியம் ஏறகுறைய மூன்று ஆகியிருந்தது. குமரேசனுக்கு பாதி சாப்பாட்டுக்கு மேல் உள்ளே இறங்கவில்லை. அப்படியே மூடி வைத்துவிட்டு கை கழுவிக் கொண்டான். அன்று கடையை அடைக்கும் வரை கால் சட்டையில் இருக்கும் பணத்தை கையில் எடுத்துப் பார்க்கவில்லை. கால் சட்டைப் பையில் கையை நுழைத்தாலே அவனுக்கு கை நடுங்கியது. அவ்வப்பொழுது தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான். வீட்டுக்கு கிளம்பும் வரை அடிக்கடி தன் முதலாளியின் முகத்தையே கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். அவர் முகத்தில் எந்த சலனமும் இல்லை. இயல்பு நிலையிலேயே இருந்தார். ஆனால் குமரேசனுக்கு அந்த இரண்டு நாளும் தன்னுடைய இயல்பிலேயே இல்லாமல் அச்சம் கலந்த பதட்டத்துடனேயே இருந்தான்.

இரவு கடையை மூடியதும் மிதிவண்டியை எடுத்துக் கொண்டு வேகமாக வீட்டை நோக்கி செலுத்தினான். வழியில் ஆர்வம் தாங்கவில்லை. ஒரு மின் கம்பத்தில் அடியில் மிதிவண்டியை நிறுத்திவிட்டு கால் சட்டைப் பையில் கையை விட்டு சுற்றிலும் பார்த்தான். அவனுக்கு தன்னை யாரோ கவனிப்பது போலவே தோன்ற, மீண்டும் வீட்டை நோக்கி கிளம்பினான். அவன் குடியிருப்பது ஆறு வீடுகள் கொண்ட வரிசைக் குடியிருப்பில் மூன்றாவது வீடு. அந்த நடைபாதையில் நுழைந்ததும் முன் வீடுகளைச் சேர்ந்தவர்களுடன் சேர்ந்து தன் வீட்டு வாசலுக்கு வெளியில் அமர்ந்து மனைவி துண்டுக்கு முடிபோட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவர்களிடம் நின்று கூட பேசாமல் அவன் வீட்டு அருகில் மிதிவண்டியை நிறுத்தி விட்டு சட்டென்று உள்ளே சென்று விட்டான். வீட்டைப் பெருக்கிகொண்டிருந்த அவன் அம்மா ஏதோ சொல்ல அவன் காதில் விழவில்லை.

உள்ளே சென்றவன் கை கால்களைக் கூட கழுவாமல் நேரே படுக்கை அறைக்குச் சென்றான். படுக்கை அறையில் கட்டில் மேல் மகன்கள் இருவரும் வீட்டுப் பாடம் எழுதிக்கொண்டிருந்தனர். அவர்களுக்கு முதுகைக் காட்டியபடி திரும்பி நின்று கால் சட்டைப் பையில் இருந்த தாளை வெளியே எடுத்தான். ஆம் அது உண்மையிலேயே இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாள் தான். ஒரு முறைக்கு இருமுறை தாளை திருப்பித் திருப்பி பார்த்து உறுதி செய்து கொண்டான். மீண்டும் ரூபாய் தாளை சட்டைப் பையில் வைத்துவிட்டு, துணிகளைக் களைந்து சட்டைகள் மாட்டியிருக்கும் கொக்கியில் மாட்டினான். அவனுக்கு கடையில் படபடக்க ஆரம்பித்த இருதயமும் நெஞ்சு அழுத்தமும் இன்னும் குறையவில்லை. நிதானம் குறைந்தவனாய் கொக்கியில் மாட்டியிருந்த லுங்கியை எடுக்க மாட்டியிருந்த துணிகள் கீழே விழுந்தன. விழுந்த துணிகளை கொத்தாக எடுத்து ஒவ்வொன்றாய் மாட்டினான். இரண்டை மாட்டினால் ஒன்று விழ குமரேசனுக்கு சரியான எரிச்சல்.

துணிகளை மாட்டிவிட்டு மூட்டிய லுங்கிக்குள் காலைத்தூக்கி உள்ளே விட முயற்சிக்க, பெரு விரல் லுங்கியின் நுனியில் மாட்டி ஒற்றைக் காலில் குதித்துக் குதித்து தடுமாறி சரி செய்து கட்டினான். லுங்கியை இடுப்பில் சுருட்டிக் கட்டிக் கொண்டு வெளியே வந்து கடைசியில் இருக்கும் வரிசை வீடுகளின் பொதுக் குளியலறைக்குச் சென்றான். கோப்பையில் தண்ணீரை எடுத்து முகத்தில் தெளிப்பதற்கு பதிலாக தலையில் ஊற்றிக் கொண்டான். சட்டென தலையை குனிந்து கொள்ள தலையில் இருந்து தண்ணீர் வடிந்தது. குனிந்தபடியே மீண்டும் ஒரு கோப்பை தண்ணீரை எடுத்து முகத்தை கழுவிக்கொண்டு அணிந்திருந்த லுங்கியிலேயே தலையைத் துவட்டிக் கொண்டான். ஒரு நிமிடம் சிந்தித்தவாறே நின்றிருந்தவன் குளியலறையில் இருந்து வெளியேறி வீட்டுக்குள் சென்றான்.

உள்ளே சென்ற குமரேசன், கொக்கியில் மாட்டியிருந்த சட்டையை எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டு லுங்கியுடன் வீட்டிலிருந்து மளிகைக் கடையை நோக்கிச் சென்றான். மளிகைக் கடை பாக்கியைக் கொடுத்துவிட்டு பஜ்ஜி மாவு வாங்கி வந்து பஜ்ஜி போடச் சொல்லவேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டே கடை வரை நடந்தவன். சட்டைப் பையில் கையை விட கையில் ஒன்றும் தட்டுப்படவில்லை. சட்டைப் பை காலியாய் இருந்தது. ஒரு நிமிடம் குமரேசனுக்கு குப்பென்று வியர்த்துவிட்டது. சட்டையில் மீண்டும் மீண்டும் கையைவிட்டு துலாவி லுங்கியை உதறிப்பார்த்தான். நின்ற இடத்தில் காலைச் சுற்றி சுற்றிப் பார்த்தான். பணத்தைக் காணவில்லை. விறுவிறுவென்று வந்த வழியில் தலையைக் குனிந்தபடியே அங்குலம் அங்குலமாய் தேடிக்கொண்டே வீடு வரை வந்துவிட்டான்.

நேரே வீட்டின் உள் நுழைய எதிரில் நூல்கண்டுடன் பக்கத்து வீட்டு பெண் குமரேசன் வீட்டிலிருந்து வெளியேறினாள். குமரேசன் அவளை நிமிர்ந்து கூடப் பார்க்கவில்லை குனிந்து தேடியபடியே சட்டை மாட்டும் படுக்கை அறை வரை சென்று கீழே தேடினான். பணம் கிடைக்கவில்லை. குமரேசனுக்கு தலையில் இடி விழுந்தது போல் ஆயிற்று. பதட்டத்தின் உச்சத்திற்கே சென்றான். சட்டென திரும்பி தன் மகன்கள் இருவரையும் சிறிது நேரம் பார்த்தான். தன்னை அப்பா பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்த அவர்கள் குமரேசனை நிமிர்ந்து பார்த்தார்கள். குமரேசன் நெற்றி சுருங்க அவர்களையே பார்க்க, புரியாதவர்களாய் குனிந்து கொண்டார்கள். யோசித்தபடியே முன் அறைக்கு வர, குமரேசனின் அம்மா சுவற்றில் சாய்ந்து அமர்ந்தபடி சுருக்குப் பையைத் திறந்து வெற்றிலை பாக்கை எடுத்துக் கொண்டிருந்தாள். அம்மாதானே நாம் வரும்பொழுது வீட்டை பெறுக்கிக் கொண்டிருந்தாள் என்று எண்ணியவாறு அவள் பின்னாலிருந்து கவனித்தான். அவள் சுருக்குப் பையில் இருந்து வெற்றிலையுடன் ஒரு ஐந்து ரூபாய் தாளும், நான்கைந்து சில்லரைக் காசுகளும் கையில் வர, வெற்றிலையை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு காசுகளை உள்ளே போட்டு பையை இடுப்பில் சொருகிக் கொண்டாள்.

வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்த குமரேசன் தன்னை கவனிக்காமல் அமர்ந்திருந்த மனைவியை வெறித்துப் பார்த்தான். அவளிடம் கேட்டுவிடலாமா என தோன்றியது. ஆனால் அவளிடம் எதுவும் கேட்காமல் நேரே சமையலறைக்கு சென்ற குமரேசன் அங்கிருந்த டப்பாக்களை சத்தமில்லாமல் ஒவ்வொன்றாய்த் திறந்துப் பார்த்தான். பணம் சிக்கவில்லை. இப்போது அவனுக்கு வீட்டிலிருந்து நூல்கண்டை எடுத்துச் சென்ற பக்கத்து வீட்டுப் பெண் சடாரென நினைவுக்கு வந்தாள். விருட்டென வெளியே வந்த குமரேசன் அந்தப் பெண் வீட்டைப் பார்த்தபடி இவன் வாசலில் நின்று கொண்டு சிந்தித்த வண்ணம் இருந்தான். அப்பெண் அவள் வீட்டிலிருந்து வெளியே வந்து இவன் மனைவி அருகில் அமர்ந்தாள். தன்னை யாரோ கவனிப்பதை உணர்ந்த அப்பெண் நிமிர்ந்து குமரேசனைப் பார்க்க. குமரேசன் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். நிமிர்ந்த அப்பெண் குமரேசனைப் பார்த்ததும் சிரித்தாள். ஆனால் குமரேசன் இறுகிய முகத்துடன் அப்பெண்னை உற்றுப் பார்க்க குழப்பத்துடன் அப்பெண் திரும்பிக் கொண்டாள். இவையனைத்தும் சில மணித்துளிகளிலேயே நடந்து முடிந்து.

திரும்ப வீட்டின் உள் சென்ற குமரேசன் சட்டை மாட்டும் இடத்தில் ஒரு கையை சுவற்றுக்கும் ஒரு கையை இடுப்புக்கும் குடுத்தபடி சிறிது நேரம் நின்றவன். நிமிர்ந்து சட்டை மாட்டியிருக்கும் கொக்கியை பார்க்க அவன் அன்று வேலைக்கு போட்டுச் சென்ற சட்டை மாட்டியிருந்தது. அடுத்த வினாடி மாட்டியிருந்த சட்டையை எடுத்து, சட்டைப் பையில் கையை நுழைக்க அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாள் கையில் வந்தது. அவனுக்கு இருந்த மனநிலையில் தவறுதலாக சட்டையை மாற்றி அணிந்து சென்றிருந்தான். கையில் அந்த இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாளை இறுக்கிப் பிடித்தபடி அப்படியே விருட்டென்று வீட்டை விட்டு வெளியேறினான்.

அடுத்த நாள் கடையை பூட்டும் போது குமரேசனை அழைத்த முதலாளி அந்த மாத சம்பளப் பணத்தை கொடுத்தார். பணத்தை வாங்கிய குமரேசன், அண்ணா இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாளாய் குடுக்கறீங்களா என கேட்க. கொடுத்த பணத்தை திரும்ப வாங்கிக்கொண்டு அதற்கு பதில் இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாளாய்க் கொடுத்தார். கையில் வாங்கிக் கொண்ட குமரேசன் பணத்தை எண்ணிக் கொண்டே திரும்பி நடந்தான். நான்கடி தூரம் நடந்தவன், திரும்பி முதலாளி மாரிமுத்துவின் கண்களைப் பார்த்து அண்ணா இரண்டாயிரம் ரூபாய் அதிகமா குடுத்துட்டீங்க எனக் கூறி மொத்தப் பணத்தையும் அவர் கையில் கொடுத்தான். வாங்கி எண்ணிப்பார்த்த முதலாளிக்கு குழப்பம். சரியாய் தானேபா கொடுத்தேன் என கூறிக்கொண்டே மீண்டும் இரண்டு முறை எண்ணிப் பார்த்துவிட்டு, ஒன்னோடு ஒன்னு ஒட்டியிருந்துருக்கும்னு நினைக்கறேன்பா என்று கூறி இரண்டாயிரம் ரூபாயை எடுத்துக் கொண்டு மீதியை குமரேசனிடம் கொடுத்தார். அடுத்த நாள் முதல் குமரேசன் அங்கு வேலைக்கு வரவில்லை. குமரேசனை மிதிவண்டியின் பின்னால் சாக்குப் பையுடன் கடைவீதியில் பார்த்ததாக முதலாளியிடம் கடையில் வேலை பார்க்கும் இளைஞன் கூறினான்.

--ஆரன் 10.07.2021

 

 

 

 

Read More

பூக்காவனம்

 ஏன் ஆயா இங்க வந்திங்க?...

அப்படீன்னு நா ஒரு தடவ கேட்டேன். இன்னமும் எங்க ஆயா சொன்னது நெனப்புல இருக்குது.

    எஞ்சாமி நீங்கலாம் இங்க பொறப்பைங்கன்னு அந்த சின்னாயி பெரியாயி தான் அனுப்பி வச்சான்னு மேவறம் எங்க குல சாமி இருக்குற தெசையக் காட்டுச்சு. அப்ப எனக்கு பத்து வயசு தான் இருக்கும்.

    உண்ணம்மாள், எங்கப்பனுக்கு பெரியம்மா. அதாவது எங்க அப்பத்தாவோட கூடப் பொறந்த அக்கா. எங்கப்பத்தாவுக்கு பத்து வயசு மூத்தது. சின்ன வயசிலேயே தாழியறுத்துட்டா. எங்கப்பா சிறு வயசா இருக்கும் போதே இங்க வந்துட்டதா சொல்லுவாங்க. உண்ணமாயாவுக்கு குழந்தை குட்டி எதுவும் கிடையாது. அதுக்கு எல்லாமே நாங்க தான். உண்ணம்மாயாவுக்கு கட்டிக் குடுத்த ஊரில புருசன் வகையில கொஞ்சம் நெலம் இருப்பதா பேச்சு. ஒன்னு ரெண்டு தடவ சொந்த ஊருக்கு போயிருக்கிறா. இப்பயெல்லாம் கீழ் பவானி பாசன வாய்க்காலுக்கு அந்த புறம் என்ன இருக்குதுன்னே உண்ணமாயாவுக்குத் தெரியாது. தோட்டமே கதின்னு பொழப்ப ஓட்டீட்டா.

    நாங்க பேரப் புள்ளைங்க பூங்காயா.. பூங்காயா ன்னு தான் கூப்புடுவோம். பூங்காவனம் என்பது உண்ணம்மா ஆயாவோட பட்ட பேரு. வேற யாராவது அந்தப் பேர சொல்லி கூப்புட்டா ஆயாவுக்கு பயங்கர கோவம் வந்துடும். ஏன்னு தெரியில. அப்புறம் வாயில வர வார்த்த காதைப் பொத்திக்கனும். ஒல்லியான ஒடம்பு. வயசாயிடுச்சு. கொஞ்சம் நிறம். சுத்தமா நரச்ச முடி. சோத்தாங்கை தோள்பட்டையில இருந்து மணிக்கட்டுக்கு மேல வரைக்கும் வெத்தலக் கொடி பச்சை குத்தியிருக்கும். வெள்ளைப் சீலையும் பாவாடையும், ஒரு மாரை மட்டும் மறச்ச முந்தானி. மாராப்பு போட்டுக்கற பழக்கமில்லை, இது தான் எங்க உண்ணம்மா ஆயா. எங்களுக்கு ஏன் அந்த முகம் பிடிச்சிருந்துன்னு தெரியலை. ஆனால் உண்ணமாயாவ எங்களுக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்.

    இப்ப தோட்டத்துல அப்பத்தாவும், உண்ணம்மாயாவும் மட்டுந்தான் இருக்காங்க. மவனுங்க ரெண்டு பேரும் பக்கமாதான் கிராமத்துக்கு குடி போனாங்க. பத்து ஏக்கரா தோட்டத்துக்கு நடுவ பாறை மேல வடக்க பாத்த ஒரே ஓட்டு வீடு. பாதி மரக்கதவு போட்ட வீடாவும், பாதி திறந்த ஆசாரமாகவும் இருக்குற தோட்டத்து வீடு. பக்கத்திலேயே கிழக்க பாத்து மூட்டையெல்லாம் அடிக்கி வைக்க ஓட்டு வீடும் இருக்கும். வீடு பாறை மேட்டு மேல இருக்கறதால அங்கிருந்தே தோட்டத்தை பூரா பாத்துக்க முடியும். அக்கம் பக்கத்திலைலாம் வீடுங்க கெடையாது. பக்கத்து காட்டுக்காரங்க எல்லாம் தெனமும் காலையில வந்துட்டு சாயங்காலம் கிராமத்துக்கு போயிருவாங்க. ஒன்னு ரெண்டு சைக்கிளு தான் தூரத்தில வாய்க்கா கரையில போகும். காக்கா குருவி, ஆடு மாடுங்க சத்தத்த தவர ஒரு சத்தமும் இருக்காது.

    இன்னிக்கி நான் பார்க்கற தோட்டம் ஒரு போகமோ, இரண்டு போகமோ வெளயிது. இப்பவும் யாராவது தோட்டத்துக்கு போனாங்கன்னா வயல்ல மேயர ஆட்ட புடிச்சி ஒரு தொட்டாச்சில பால கறந்து ஆட்டுப் பால் காபி போட்டுத்தரும் எங்க ஆயா. பழைய காளைங்க ஒரு சோடி வைக்கப்போர்ல கட்டி இருக்குது. ஆயாங்க ரெண்டு பேரும் ஆடு மேய்க்கறது தான் அன்னாடம் வேலை. நாலஞ்சு கோழிங்க மேயிது. இருக்கறத வெச்சி பொழப்ப ஓட்டிகிட்டு இருக்காங்க. இப்பெல்லாம் மானம் ஏமாத்திப்புடுது, இந்த பக்கமெல்லாம் செரியா வெவசாயம் பண்ண லாக்கிப்படுலைன்னு நெலமய கதகதயா சொல்லுவாங்க. இப்ப இருக்கற நெலைல தோட்டத்த பாத்தா பட்டணத்துக்காரங்களுக்கு புடிக்கும். ஆனா இதே பல வருசத்திக்கு முன்ன நாங்க இங்க சின்னப் பசங்களா இருக்கும் போது பாத்த, அனுவவிச்ச தோட்டமே வேற.

    வீட்டுக்கு கெழக்க தென்னந்தோப்பும், நடுவ மாமரங்க, கொய்யா மரங்க பட்டம் மாறாம காய்க்கும். வீட்டுக்கு வடக்க அறுவது பங்கு தோட்டமும், வீட்டுக்கு தெக்க நாப்பது பங்கு தோட்டமும் இருக்கும். அப்பறம் வீட்டுக்கு மேக்க பாற நெடுவ போயி, முடிவுல பாறக்குழி (பாளி) இருக்கும். பாளியில பாசி பூத்து உரம்புத் தண்ணீ தேங்கியிருக்கும். கீழ் பவானி பாசன தண்ணீ எங்கள் தோட்டத்து மேல தான் வாய்க்கால்ல ஓடும். அப்போவெல்லாம் வாய்க்காலுக்கு ரெண்டு பக்கமும் தும்பப்பூ செடிங்க நெறையாயிருக்கும். அவ்வளவு வண்ணத்துல பட்டாம் பூச்சிங்க இப்பயெல்லாம் பாக்க முடியாது. விதவிதமா வண்ண வண்ணமா கூட்டமா தும்பப்பூவுல தேனு குடிக்கும். நாங்களுந்தான்.

    நெரம்பி வழிஞ்சி கடபோகுற நல்ல தண்ணீ கிணறு. வருசம் முழுசும் கிணத்துப் பாசனம், வருசத்திக்கு ரெண்டு தடவ கீழ் பவானி வாய்க்கா பாசனம். ஒரு சோடி காயடிச்ச காங்கயங் காளைங்க உழவுக்கு, ஒரு சோடி காராம் பசுங்க பாலுக்கு, நாட்டு எருமைகள் மூணு, பத்து உருப்படிக்கு மேல குட்டியோட வெள்ளாடுங்க, நெறய சித்து வெடக் கோழிங்க இருந்துச்சு. அப்பவெல்லாம் எங்க பாத்தாலும் வயலெல்லாம் பயிரா நெறம்பி பச்சப் பசேல்னு அத்தனை பேரு தோட்டமும் செழிச்சு கெடக்கும். சாமத்துல பத்து மணிக்கு மேல நரிங்க ஊளையிடற சத்தம் தூரத்திலிருந்து கொஞ்ச கொஞ்சமா பக்கத்தில கேட்டு வயித்த கலக்கும். நரிங்க ஊளையிடற சத்தம் வர்ர பக்கத்த பாத்து படுத்துருக்கற வெள்ளாடுங்க எந்திரிச்சி ஒன்னா தலயத் தூக்கி திருதிருன்னு பாக்கும். ஆட்டுக்குட்டிங்க மூடியிருக்கற பெரிய கூடைக்கு மேல பெரிய கல்ல தூக்கி வெச்சிருக்கும் உண்ணமாயா. நரிங்க ஊளையிடற சத்தம் கிட்ட வர வர ரெண்டு நாய்ங்களும் பயிந்துகிட்டு பின்னாடியே குரைச்சுகிட்டே வீட்டுகிட்ட ஒடியாந்துரும். அப்பெல்லாம் எல்லாருமே தோட்டத்துல தான் குடியிருந்தோம்.

    நாங்க பேரப் புள்ளைங்க பத்து வயசுக்கு கீழ இருப்போம். கயித்துக் கட்டில எல்லாத்தையும் வாசல்ல எடுத்துப் போட்டு, நெலா வெளிச்சத்தில எங்க உண்ணமாயா கதைய கேக்க ஆசையா உக்காந்து இருப்போம். எங்க அப்பத்தா சோத்து உருண்டைய உருட்டி உருட்டி ஒவ்வொருத்தரு கையிலையும் கொடுக்க, சாப்புட்டுக்கிட்டே கதை கேக்க ஆரம்பிச்சிடுவோம். உண்ணமாயா, நல்லதங்கா கதை, குன்னுடையான் கதை, பொன்னரு சங்கரு, வீரப்பூர் படுகளம், மாயவரு பாட்டுன்னு ஒவ்வொரு நாளும் ஒன்ன எடுத்து பாட்டாவும் கதையாவும் சொல்லும்.

    அதே மாரி ஒரு நாளு நாங்களும் கடைசியா எங்கூரு டெண்டு கொட்டாயில பாத்த தாயைக் காத்த தனயன் எம்ஜியார் படத்தோட கதைய ஒருத்தர் மாத்தி ஒருத்தர் மொத்த படத்தையும் உண்ணமாயாவுக்கு சொன்னோம். கெட்டவன் அப்படி பண்ணுனான்யா. எம்ஜியாரு பயங்கரமா சண்டை போட்டாரு ஆயா என தூக்கம் வர்ர வரைக்கும் நாங்களும் கதை சொல்லுவோம். கண்ணூ நான் இன்னும் கொட்டாயிக்கெல்லாம் போயி சீனிமா பாத்ததே இல்ல. நீ என்னய நம்மூரு டெண்டு கொட்டாய்க்கு கூட்டிட்டு போறியா, அப்படீன்னு ஆசையா கேக்கும். நாங்களும் நீ உடு ஆயா, நான் பெரிய ஆம்பளையானதும் உன்னய சைக்கிள்ல வெச்சு மொத ஆட்டத்துக்கு கூட்டிட்டு போறேன்னு சொல்லுவோம். ம்…அப்பிடியா தங்கங்களா, என்னய சைக்கிள்ள்ள்ல வெச்சு கூட்டீட்டு போவீங்களா ன்னு சொல்லி ஆசையா சிரிக்கும். ஆமாம், அவள் டெண்ட் கொட்டாய பார்த்தது கூட இல்லை.

    எங்க அப்பத்தா உண்ணமாயாவுக்கு நேர் மாறா வாட்ட சாட்டமா இருக்கும். கருப்பா இருந்தாலும் கலையா ஒயரமா இருக்கும். ரெண்டு பேருமே தனி மரந்தான். எனக்கு நெனவு தெரியிரதுக்கு முன்னையே தாத்தா செத்துப் போயிட்டார். இப்பொ இருக்கற தோட்டமும் வீடும் எங்க அப்பத்தாவுக்கு பினாங்கிலிருந்து எங்க தாத்தா அனுப்புன காசுல வாங்கினது. இந்தத் தோட்டம் வாங்குன போது கரடு முரடா, குண்டும் குழியுமா இருந்ததாம். அத கடுமையாப் பாடுபட்டு ராப்பகல்னு பாக்காம உழைச்சு உருவாக்குனது முச்சூடும் உண்ணம்மாயா தான். அந்த தோட்டத்துல எங்க உண்ணமாயா காலு படாத எடமே கெடயாது. நெலத்த பக்குவப்படுத்தி இன்னைக்கு பாக்கறதுக்கே லச்சணமா இருக்குதுன்னா அதுக்கு உண்ணமாயா பட்டபாடு சொல்லி மாளாது. ஒரு ஆம்பளைக்கு ஈடா பாடுபட்ட கடுமையான பாட்டாளி. பத்து ஏக்கரு பண்ணையத்தையும் ஒத்த ஆளா பாத்துடும். என்ன சோராக்கத்தான் தெரியாது.

    ஆனா அவ கூடப் பொறந்தவ, எங்கப்பத்தா நல்லா சோராக்கும். எங்க அப்பத்தாவுக்கு காட்டு வேளையெல்லாம் செய்யத் தெரியாது. ஆனால் சோராக்குச்சுன்னா அவ்வளவு ருசியா இருக்கும். ஆரியத்த அரைச்சு களி கிண்டி கீரையும் பருப்பும் அருமையா செய்யும். எருமைக்கு பருத்திக்கொட்டை ஆட்டற செக்குல வேவவெச்ச கொள்ளு பருப்பை நாலு திருப்பு திருப்பி திப்பி திப்பியா எடுத்து சாப்பாட்டுக்கு போட்டு நல்லெண்ண ஊத்தி பிசைஞ்சு குடுத்துச்சுன்னா அவ்வளவு ருசியா இருக்கும். எங்க உண்ணமாயா அவ்வளவு பெரிய ஆரியம் அரைக்கற கல்ல ஒத்தை ஆளாவே பக்குவமா சுத்தி அரைப்பா.

    அதுக்கு பின்னாடி நடந்ததெல்லாம் வேக வேகமா நடந்தமாறி தோணுது. மகங்களுக்கு கல்யாணம் ஆனதும் வீடு பத்தல. ரெண்டு பேருமே கிராமத்திற்கு குடி போயிட்டாங்க. இப்ப மகனுங்க கிராமத்திலையும், மகளுக கல்யாணம் முடிஞ்சி கொழந்த குட்டியோட அசலூர்ல இருக்காங்க. மகன்களுக்கு தோட்டத்த ரெண்டா பாகம் பிரிச்சி கொடுத்தாச்சு. பெத்த தாய்க்கு ரெண்டு பேரு பாகத்திலும் வெளையரதுல பங்கு. ஒன்ன மட்டும் பிரிச்சிக்கவோ வெச்சிக்கவோ ஆளில்ல. வேற எது எங்க உண்ணமாயா.

    மவனுங்க கிராமத்துக்கு குடி போனதுக்கப்புறம் அக்காளும் தங்கச்சியும் மட்டும் சோராக்கித் தின்னுக்கிட்டு ஆடுங் கோழியும் வெச்சிகிட்டு பொழப்ப ஓட்டிகிட்டு இருந்தாங்க.  எங்கப்பத்தா மாசத்துல நாலஞ்சி நாளு மவ வீட்டுக்கு போயிரும். அப்பெல்லாம் உண்ணமாயாவே சோராக்கித் திங்கனும். எங்க உண்ணமாயாவுக்கு வேற சரியா சோராக்கத் தெரியாதே. சோரு கொழம்பு ரசமுன்னு எதையோ ஒன்னா ரெண்டா ஆக்கி தின்னுகிட்டு இருக்கும். அந்த நேரத்துல தனியா அந்த அத்துவானக் காட்டுல பொழைக்கறது அவ ஒடம்பையும் மனசையும் பெருசா பாதிச்சிருக்கனும். தனக்குத் தானே பேசிக்கறது, பொழம்பறதுன்னு ஆயிடுச்சி. எங்க அப்பத்தாவுக்கு ஒடம்புல தெம்பு இருக்கறதால, நெனச்சா உண்ணமாயாவ தனியா உட்டுட்டு பஸ்ஸு புடிச்சி மவ ஊட்டுக்கு போயிரும்.

    ஒரு நாலஞ்சு மாசத்திலயே உண்ணமாயாவுக்கு ஒடம்பு செரிவரல. தப்பு தப்பா, தடுமாறி தடுமாறி தான் வேலய செய்ய. அப்பத்தானால வெச்சி சமாளிக்க முடியல. அதுக்கும் வயசாகுதில்ல. தன்னயே ஒருத்தரு அனுசரனையா பாத்துக்க வேண்டிய வயசுல, முடியாத கெழவிய பாத்துக்கறது அப்பத்தாவுக்கு எரிச்சலுங்கோவவுமா மாறுது. சமளிக்க முடியாம அடிக்கடி தனியா உட்டுட்டு, மவ ஊட்டுக்கு தனியா சோராக்கிக்கச் சொல்லீட்டு போயிரும். எல்லாருக்கும் வந்து பாக்கறதுக்கோ போயி பாக்கறதுக்கோ ஆளுங்க இருக்காங்க. உண்ணமாயா மனசில என்ன நெனச்சிருக்கும்னு தெரியல. திரும்ப வந்து பாத்தா அரிசி பருப்பு சாமானெல்லாமும் ஒன்னோட ஒன்னு கலந்து, எண்ணைய கீழே ஊத்தி ஒரு வழி செஞ்சி வெச்சிருக்கும். சோத்த தண்ணி குடத்திலயோ இல்லையினா தண்ணிய சோத்திலயோ கொட்டி வெச்சிரும். ஒரு நேரத்துல பொறுத்துக்க முடியாம அப்பத்தா அவளே இவளே என சத்தம் போட உண்ணமாயாவுக்கு ஒன்னும் புரியாது.

    ஒவ்வொரு நாளு அப்பத்தா ஊருக்கு போவயில மகனுங்கக்கிட்ட சொல்லிட்டு போயிடும். அந்த மாறி நேரத்துல மருமகளுக தான் சோரு கொண்டு வந்து கயித்துக் கட்டலுக்குப் பக்கத்தில வெச்சிட்டு, குடத்தில இருக்குற தண்ணிய மாத்தி வெச்சிட்டு போவாங்க. அடுத்த நாளு அந்த சோரு பாதிக்கு மேல தின்னுருக்காது. ஈ மொச்சுகிட்டு கெடக்கும். ஆயா சாப்புட்டுச்சா இல்லை ஏதாவது நாய்ங்க வந்து சாப்புட்டுச்சான்னு தெரியாது.

    தன்னால திங்க முடியிதோ இல்லையோ, பாக்கற எல்லாத்துக்கிட்டயும் எனக்கு அது வாங்கிட்டு வா இது வாங்கிட்டு வான்னு குழந்தையாட்டம் கேட்பா. அவ அன்னைக்கி பசிக்கிதுன்னு அல்லாடுனது கண்டிப்பா வயித்துப் பசியா இருந்திருக்காது. எந்த தனிமைய தொலைக்க இங்கு வந்தாளோ அதே தனிமை அவளை என்னவெல்லாமோ ஒடம்புக்குள்ள செஞ்சிருக்குது. அவளுக்கு அத வெளிய காட்டத் தெரியல. அவளுக்கு அன்னிக்கு என்ன பசின்னு யாருக்கும் புரியல. கேட்கற தீனிங்க மூலமா சொந்தங்கள கிட்டக்க அடிக்கடி பாக்க நெனச்சிருக்கா.

    நெலம மோசமாயிட்டே வருது. நெனவு தப்பிப்போச்சு. நிமுந்து நடக்கறது குறைஞ்சு முதுகு கூனு விழுந்து போச்சு. வீட்டுக்கு முன்னாடி பாற களத்துல குனிஞ்சிகிட்டே வேப்பம்பழத்த பொருக்கி, வாயில பிதுக்கி, சப்பி கொட்டைய துப்பிக்கிட்டே இருப்பா. சுத்தியுமுத்தியும் ஆள் அரவமில்லாம தனியா இருந்து இருந்து உள்ளுக்குள்ள இருக்கற வெறும, வெறுப்பு, பயம், திங்க முடியாத பசி, பழைய நெனப்பு, மனசு பாரம் இதெல்லாஞ் சேந்து உளரதும் திடீர்னு கத்தறதும் அன்னாடும் நடக்குது. நடு சாமத்துல இன்னு அதிகமா என்னென்னமோ ஒளரிக்கிட்டு இருக்கும். யாராவது பேச்சு கொடுத்தாங்கன்னா தம் பேரப்பிள்ளைங்கன்னு நெனச்சு பேர சொல்லி கொழந்த மாறி சத்தமா அழுவ ஆரம்பிச்சிடுது. அடே பசங்களா எங்கடா போனீங்க, இந்த ஆயால பாக்க வர மனசு வருலயா ன்னு அழுவுதாம். அடிக்கடி பேரப்பிள்ளைங்க நெனப்புலயே இருந்திருக்கிறா. எங்களுக்கு அது புரியல. எங்களுக்கும் வயசு பத்தல, நாங்க நகரத்துல அம்மாயி ஊட்டுல இருந்து பள்ளிக்கூடம் படிச்சிக்கிட்டு இருந்தம். யாராவது கூட்டிகிட்டு வந்தாத்தான் உண்டு.

    இப்ப அங்க தோட்டத்திலயும் பஞ்சம் தலவிரிச்சு ஆடுது. ரெண்டு மூனு வருசமா மழையில்லை. ஆடு மேயறதுக்கு புல்லு பூடு கூட இல்லை. வருசம் முழுசும் வெய்யிலு போட்டு வறுத்தெடுக்குது. குமிஞ்சு நடந்தாக் கூட நெலத்துல பட்ட வெய்யிலு நெருப்பா மூஞ்சில அப்புது. கெணறு சுத்தமா வரண்டு போயி வெறுமையா கெடக்குது. கொல கொலயா காச்சித் தொங்குன தென்னம்பிள்ளைங்க தெனமும் ஒவ்வொன்னா குருத்தொடிஞ்சி கழுத்து முறிஞ்சி கீழ உழுவுது. எங்க திரும்புனமின்னாலும் கண் கூசற அளவுக்கு பூமி காஞ்சி போய் மரமெல்லாம் மொட்டையா நிக்கிது. மாடுங்க எல்லாம் போய் சேந்திடுச்சு. கோழிங்க சீக்கு வந்து கொத்து கொத்தா செத்துப் போச்சாம். இருந்த ரெண்டு வெள்ளாட்டையும் இழுத்துக் கட்ட முடியாம வித்து தள்ளியாச்சு. வெவசாயம் முப்போவம் வெளைஞ்சது போயி இப்ப ஒரு போவத்துக்கே வழியில்ல. மகனுங்க வெவசாயத்த பேருக்கு வச்சிகிட்டு வேற வேல பாக்க போயிட்டாங்க. தென்னை மர பொந்துல கூடு வெச்சிருந்த கிளிங்க எங்க போச்சுன்னு தெரியல. இப்பெல்லாம் மொட்டை மரத்துல உட்காந்து கோட்டான் கத்துது. அப்பிடின்னு எங்களுக்கு அப்பப்ப தகவலு வரும்.

    போன வாரம் நாயித்துக்கிழம உண்ணமாயாவ பாக்கப் போலம்னு எங்கம்மா கூட்டீட்டு வந்துச்சு. எங்க தோட்டந்தானானு என்னால நம்ப முடியல. சோன்னு அவ்வளவு சத்தமில்லாம கெடக்குது. வண்டி தடத்துல திரும்பி ஊட்டுகிட்ட போனா ஊடே அடையாளந்தெரியில. அங்க வேப்பமரத்துகிட்ட கயித்து கட்டலு மட்டுந் தெரியிது. பஸ்ஸுல வரவர ஆயாகிட்ட என்னென்னமோ பேசனும்னு நெனச்சிக்கிட்டு வந்தேன். ஆனா நேர்ல எங்காயாவ பாக்கறப்போ எனக்கு ஒன்னுமே புரியல. எங்க உண்ணமாயாவா இதுன்னே தெரியாத அளவுக்கு ஒடம்பு ஆளே அடையாளந் தெரியாத அளவு மாறிப்போச்சு. இத்துப் போன கயித்துக் கட்டல்ல படுத்திருந்தா. பொறந்து ரெண்டு மாசம் ஆன கொழந்தைக்கு இருக்கற மாதிரி முடி இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமா உழுந்தது போவ மிச்சமிருக்குது. முன்னாடி பல்லுங்க மட்டும் அவ்வளவா உழுவுல மத்த பல்லெல்லாம் போச்சு. மூஞ்சி எலும்பும், நெஞ்செலும்பும் ஒடம்புக்கு வெளிய துருத்திக்கிட்டு நிக்குது. இதுக்கு மேல சுண்டரதுக்கு ஒடம்பில எடமில்ல. சுருங்கி வத்திப் போன மாரு ரெண்டும் ஒடம்போட ஒட்டிப்போயி எலும்புந் தோளுமா, ரத்தம் செத்துப் போயி செவந்த ஒடம்பு கறுத்துப் போயிருக்குது. ரத்தம் சுண்டுனதால ஒடம்பு முழுசும் பிப்பு தாங்க முடியாம அடிக்கடி ஒடம்பு முழுசும் சொரிஞ்சிகிட்டு தேச்சிகிட்டு இருந்தா. தேய்க்கத் தேய்க்க அழுக்கு தெரண்டு வந்து உருண்டு உருண்டு உதிருது.

     கண்ணுல கருப்பு முழி முழுசும் பனி மூடுனாப்ல மயமயன்னு மங்கிப்போச்சு. எப்பன்னாலும் கீழ உழுந்துருவாங்கற மாறியே நடக்கறா. அப்பிடியே ஒரு நெதானத்துல நடந்துகிட்டு இறுக்கிறா. அவ பொழங்குன தோட்டமில்லியா, எந்த எடத்துல மேடு இருக்குது எந்த எடத்துல பள்ளமிருக்குதுன்னு அவ காலுக்கு தெரியிது. வழக்கமா வெளிக்கி போவ வீட்டு பொடக்காலிக்குத் தான் உண்ணமாயா போவும். இப்ப அவ்ளோ தூரம் நடக்க முடியாதனால ஆங்கங்க நின்னுகிட்டே வெளிக்கி போயிடறா.

       நாங்க போயிருந்த போது அவ ஒடம்புல ஒட்டுத்துணி இல்ல, பேருக்கு ஒரு வெள்ளத்துணிய மேலுக்கு சுத்தியிருக்கறா. அதெயும் அப்பப்ப தூக்கிப் போட்டுட்டு அம்மணமாவே இருப்பாளாம். கட்டல்ல படுத்திருக்கறப்போ யாராவுது அந்தப்பக்கமா போனா அந்த துணிய எடுத்து போத்தீட்டு போவாங்கலாம். அம்மணமா நடந்து போகற உண்ணம்மாயாவுக்கு முன்னாடி பின்னாடி எந்த பக்கமும் ஒடம்புல கொஞ்சங்கூட கறியே இல்ல. வயித்துல ஒன்னும் இல்லாததால வெளிக்கி சரியா போறதில்ல. ஆனாலும் மெதுவா நடந்து போயி பூவரசு மரத்த புடிச்சிகிட்டு ரொம்ப நேரம் முக்கி முக்கிப் பாத்துகிட்டே இருக்கறா. வெளிக்கியே வல்ல. கொஞ்சம் மூத்தரந்தான் தொடை இடுக்குல வழிஞ்சி போவுது. குண்டி கழுவி எத்தன நாளு இருக்கும்னே தெரியல.

    முன்னால ஆசாரத்து பனங்கையெல்லாம் இத்துப் போயி அரைகுறையா ஓடுங்கள தாங்கீட்டு இருக்குது. வாச களத்துக்குப் பக்கத்துல வேப்பமரத்தடியில பாறை சரிவா இருக்கும். ஒன்னுக்கோ வெளிக்கியோ  போனா கழுவிவுட சவுகிரியமா கட்டலைத் தூக்கி அங்கயே நெரந்தரமா போட்டுட்டாங்க. ஒவ்வொரு நாளு கட்டல்லயே வெளிக்கியும் ஒன்னுக்கும் பொயிருவா. அதனால எப்பயாவது கட்டல்ல படுத்த கெடையாவே கைபடாம குளிப்பாட்டி விடுறாங்கலாம். நாயி கூட இப்ப தோட்டத்துல தங்கறதில்ல. ஏம்பா அடிக்கடி ஒரு எட்டு வந்து இந்த கெழவிய பாத்துட்டுப் போவக்கூடாதா. எப்ப பாரு உங்க பேரையெல்லாம் சொல்லி சொல்லி சத்தம் போட்டு அழுதுட்டிருக்கும் ன்னு பக்கத்து தோட்டத்து மருமவ எங்கள பாத்ததும் சொல்லுச்சு. எனக்கு பழைய உண்ணம்மாவும் அவ இருந்த இருப்பையும் இப்ப மனசில வெச்சி பாக்கவே முடியல. கண்டீப்பா அவளால தனியா இருக்க முடியாது. பழசயெல்லாம் நெனைக்க நெனைக்க உள்ள எனக்கு என்னென்னவோ பன்னுச்சு. எங்கம்மா பக்கத்துல உக்காந்து பேசுனது எவ்ளோ புரிஞ்சிதுன்னு தெரியல. எங்கம்மா அரமனசா உண்ணமாயா கிட்ட நேரமாவுது கெளம்பறேன்னு சொன்னா. பதிலுக்கு உண்ணமாயா எம்பக்கம் கைய நீட்டி திரும்ப எப்ப வருவன்னு மூக்கு விசும்ப கேட்டா. நான் கண்டீசனா வரன்னு சொன்னத அவ காதுலயே வாங்கிக்கல. அது சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லுச்சு. திரும்ப வீடு போற வரைக்கும் ஆயாவே கண்ணு முன்னால வந்து வந்து போனா.

    தோட்டத்துக்கு போயிட்டு வந்ததிலருந்து ஒரு வாரமா உண்ணமாயா நெனப்பாவே இருக்க. கூட படிக்கற பசங்களோட அப்பத்தாங்கள பத்தி பள்ளிக்கூடத்தில பேசிகிட்டு இருந்தாங்க. அத கேக்க கேக்க எனக்கு மனசுல அப்பத்தாவ மறுபடியும் பாக்கனும்னு நெனப்பெடுத்துக்கிச்சு. இதுவரைக்கும் அம்மாயி அனுசரணை அப்பத்தாவோட நெனப்ப மறக்கடிச்சிடிச்சின்னு நெனைக்கறேன். ஒரு வழியா வீட்டுல ஓறியாண்டு எப்பிடியோ உத்தரவு வாங்கீட்டு இதா கெளம்பீட்டன். எப்பிடியும் சைக்கிள்ல போயி சேர ஒரு மணி நேரத்துக்கு மேல ஆவும். மறுபடியும் எங்க உண்ணமாயாவ பாக்கற ஆச சைக்கிள மிதிக்கறதே தெரியில. ஒரு வழியா வேத்து விறுவிறுத்து கிராமத்துக்கிட்ட வந்துட்டேன். எனக்கு கிராமத்துக்குள்ள போவ தோனல, நேரா ஆயாவ பாத்துட்டு அப்பறம் போலாம்னு சைக்கிள தோட்டத்துக்கு உட்டேன்.

    ராத்திரி பகலா புலம்புன சத்தம் தெனமும் அங்குலம் அங்குலமா கொறைஞ்சி கட்டலு சட்டத்துக்குள்ள அடங்கிபோச்சு. ஆயா நாந்தான் வந்துருக்கறேன்னு திரும்பத் திரும்ப அவ காதுகிட்ட சத்தமா பேசறேன். அவகிட்ட இருந்து ம்… ம் ன்னு ஒத்த அனத்தர சத்தம் மட்டுந்தான் பதிலுக்கு வருது. அம்மா குடுத்த சோத்து போசிய தொறந்து சோத்த எடுத்து ரெண்டு வாயி ஊட்டுனேன். அதுக்கு மேல போவுல. எங்க ஆயாவுக்கு என்ன கத சொல்றதுன்னு தெரியல. தோள்ல சாச்சி ஒரு வா தண்ணி குடுத்துட்டு திரும்ப படுக்க வச்சிட்டேன். அன்னைக்கு பொழுது எறங்கற வரைக்கும் தோட்டத்த நடையில அளக்கறதும், ஆயாவ பாக்கறதுமா போயிருச்சு. ராத்திரி அங்க தங்க முடியாது அதனால கிராமத்துல தங்கீட்டு காலைல ஊருக்கு போலாம்னு கிளம்பீட்டேன். அதுக்கு மேல உண்ணமாயாகிட்ட பேச ஒன்னுமில்ல.

        விடியகாலைல திடீர்னு கோடை மழை. எங்கிருந்து அவ்ளோ மழை வந்துச்சின்னு தெரியல, கொறஞ்சது ரெண்டு ஒழவு மழை இருக்கும். பேய் மழை வெளுத்து வாங்கீடுச்சு. கிராமத்துக்காரங்க அவங்கவுங்க தோட்டத்துக்கு வெடிஞ்சும் வெடியாம ஓடுனாங்க. ஆனா நாங்க ஆயாவ பாக்க ஓடுனோம். அங்க, அந்த பத்து ஏக்கரா வனாந்தரத் தோட்டம் ரொம்ப நாளைக்கு பின்னால தண்ணி வழிஞ்சி ஓடுது. நேரா உண்ணமாயாகிட்ட போனம். உண்ணம்மாயா சத்தமில்லாம கெடக்கறா. வேப்பரத்து கிளையில இருந்து அனாமுத்தா கெடக்கும் அந்த கட்டலு மேல மழை தண்ணீ சொட்டிக்கிட்டு இருக்குது. ஆதரவில்லாம வந்தா. ஏன் இங்க வந்தா? எந்த நம்பிக்கையில இங்க வந்தா? கடைசியா என்ன நெனச்சிருப்பா?

        மழை தண்ணி அவ தொண்டக்குழியில மிச்சமிருக்குது. வேப்பம் பழம் தெறந்திருக்கற அவ வாயிலையும், வேப்பிலைங்க ஒடம்பு மேலையும் செதறிக்கிடக்குது. அது அவ வெச்ச மரம். அவளச் சுத்தி இருந்த நாத்தத்தையெல்லாம் மழை கழுவியிருந்துது. வெட்டி போட்ட முருங்கக்கட்டைக்கும் கட்டில்ல கெடந்த உண்ணமாயாவோட ஒடம்புக்கும் பெரிய வித்தியாசமில்ல. கையில தூக்கறதே தெரியாத அளவுக்கு வெத்து ஒடம்பு.

    கிராமத்து சனங்க சும்மா பேருக்கு அவியவிய துக்கத்துக்கு ஒப்பேரி வெச்சிகிட்டு இருக்காங்க. பெருசா பரபரப்பு இல்லாம சுருக்கமாக சாங்கியத்த முடிச்சு கிராமத்து சுடுகாடுக்கு பாடை கட்டி எடுத்துட்டு போறம். அவ செத்த பின்னாடி கூட எனக்குத் தெரிஞ்சி புதுசா சொந்தக்காரங்க யாரும் எழவுக்கு வல்ல.

    இந்தத் தோட்டத்த உருப்படியாக்கறதுக்கு காரணமா இருந்த பெரிய மனுஷிக்கு அதே தோட்டத்தில பொதெக்கறதுக்கு யாருக்கும் மனசில்ல. பத்து ஏக்கரா தோட்டத்துல ஆறடிக்கா பஞ்சம்? யாரோ ஒருத்தரு அதையுங் கேட்டுப்பாத்தாரு, அவுரு பேச்ச யாரும் காதுல போட்டுக்கல. இத்தனைக்கும் என்னோட தாத்தாவை தோட்டத்துல வடகெழக்கு மூளையில தான் பொதெச்சிருக்கறோம்.

     அய்யய்ய… எப்படியோ இழுத்துகிட்டே இருந்த கட்ட ஒரு வழியா போயிருச்சு ன்னு எங்க பெத்தவங்களுக்கு ஆறுதல் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தாங்க. அடக்கம் பன்னதும், எல்லாரும் கும்புட்டுட்டு திரும்பிப் பாக்காம வீட்டுக்கு போங்க ன்னு சொல்லிக்கிட்டே பெரியவங்க முன்னாடி போனாங்க.

நா மட்டும் திரும்பித் திரும்பி பாத்துகிட்டே கடைசியா நடந்து வரேன்.

ஏன் ஆயா இங்க வந்த…

…ஏன் ஆயா இங்க வந்த…யின்னு

அவ சவக்குளி கிட்ட உக்காந்து அந்த பத்து வயசு பேரனா இழுத்து இழுத்து அழுகலாம்னு தோனுது.

-ஆரன் 29.06.2021

Read More

வண்ணத்துப் பூச்சி

  

தாயிழந்த பிள்ளையென 

செடிதந்த தஞ்சமதை 

உயிர்கொள்ளப் பிழையாக 

களவாடி இலையுண்டே 

நாணத்தினால் நானெனக்கு 

சிறுகூட்டுச் சிறைசெய்து 

தண்டனையாய் உள்வறுந்தி 

உணவருந்தா ஓகத்தினால் 

கலைவண்ணச் சிறகுடனே 

தேவதையாய் சிறைமீண்டு 

செடிதோரும் முத்தமிட்டேன்… 

-ஆரன் 28.06.2021

Read More

சிந்தனை சிதறல் (பாகம் 1)

படையலைப் பொறுத்தே

இறந்தவரின் மதிப்பு

 

கொடுக்கும் அளவு

பிடித்தவரைக் காட்டும்

 

எழுத்தின் வளமை

படித்ததைச் சொல்லும்

 

கட்டிடமும் காதலும்

கட்டியபின் தெரியும்

 

உடைபட்டவை மதிப்பு

உடைத்தவரைப் பொறுத்து

 

ஒப்பனை அளவு

விழாவின் முடிவே

 

கற்பனை வளம்

வறுமைக்கே வரம்

 

நூலாண்மை நோக்கின்

வேளாண்மை பெரிது

 

பூநூல் தடுக்கும்

பாநூல் கொடுக்கும்

 

பனை வீழ்ந்தாலும்

உயரத்தில் விட்டமாகும்

 

ரேகை அழிந்ததும்

வெற்றி கிடைத்தது

 

ஏணியைப் பிடித்தவர்

ஏறியவர் அறியார்

 

கறை மனவாசலுக்கு

அல்ல, மனைவாசலுக்கு

 

கஞ்சன் வீட்டில்

காக்கையும் அமராது

 

உழைப்பின் வலியை

உழைத்தே போக்கு

 

நிறைவாய் வாழ

சிறிதாய் வேண்டு

 

தென்றலை உணர

புழுக்கம் வேண்டும்

 

பொழுதை ஆக்குவதே

போக்குவதில் இல்லை

 

ஒன்றே சரியென்றால்

மற்றொன்று கிடையாது

 

கிழவிகளே நல

உணவின் ஆவணம்

 

நேர்த்திக்கடன் பெரும்பாலும்

நேர்ந்தவர்க்கு இல்லை

 

ஊசி நூலால் தைக்கும்

வாசி நூலே தைக்கும்

 

-ஆரன் 15.06.2021

Read More